in Arthouse
Seijun Suzuki is overleden. De Japanse regisseur overleed op 13 februari in Tokyo aan een chronisch obstructieve longziekte. Nikkatsu, de filmstudio waar hij veel films voor regisseerde, maakte vanochtend het nieuws bekend. Suzuki werd 93 jaar oud.
Seijun Suzuki staat vooral bekend om zijn cultklassiekers uit de jaren zestig, met name om Tokyo Drifter (1966) en Branded To Kill (1967). In deze films zette hij het gangstergenre waar hij groot mee was geworden volledig op zijn kop, en juist de resulterende abstracte absurditeit maakte deze films tijdloos en later tot cultfilms over heel de wereld.
Ondanks dat Branded To Kill in strak zwart-wit is en waarschijnlijk zijn bekendste film, kenmerken Suzuki's films zich vanaf de jaren zestig vooral vanwege de felle kleuren en abstracte decors. Deze stijl zette hij door tot aan zijn laatste films Pistol Opera (2001) en Princess Raccoon (2005). Deze werd destijds nog heel positief ontvangen op FilmTotaal.
Bekijk de afbeelding
Seijun Suzuki werd in 1923 in Tokyo geboren. Na tijdens de Tweede Wereldoorlog in het leger gezeten te hebben lukte het niet met zijn studie en hij besloot daarom zijn geluk in de filmwereld te beproeven. Na een periode van acht jaar als assistent regisseur en scriptschrijver begon hij zijn carrière als regisseur in 1956 bij de Nikkatsu studio met Harbour Toast: Victory Is in Our Grasp, een B-film.
Eigenlijk maakte hij zijn hele carrière zogenaamde B-films, oftewel films met een lager budget die snel geproduceerd moesten worden en in een makkelijk te marketen genre pasten. Nadat hij enkele gangsterfilms maakte die de studio bevielen, mocht hij vanaf 1958 alleen nog maar gangsterfilms maken. Suzuki maakte er gemiddeld 3,5 per jaar in die tijd. Hij werd dat na een paar jaar zat, maar maakte wel inmiddels gerespecteerde genrefilms als Take Aim at the Police Van (1960), Youth of the Beast (1963) en Gate of Flesh (1964).
Bekijk de afbeelding
Door zijn onvrede over hoe hij in een hoek werd gedrukt door de studio maakte hij uiteindelijk de persiflages Tokyo Drifter en Branded To Kill. Waarmee hij eigenlijk zijn eigen werk parodieerde. Hoewel die nu als de hoogtepunten van zijn carrière worden beschouwd, was Nikkatsu niet gediend van het avant gardistische gehalte van de films en ontsloeg Suzuki. Suzuki klaagde hen aan omdat hij dit niet terecht vond, met als gevolg een jarenlange rechtszaak die hij verloor, terwijl hij al die tijd nauwelijks films kon en/of mocht maken. Pas in 1977 maakte hij weer een film, A Tale of Sorrow and Sadness.
Hoewel hij nu wereldwijde naam en faam geniet onder filmliefhebbers en kenners, kwam die erkenning pas laat in zijn carrière en leven, vanaf de jaren negentig. Na zijn eenentwintigste eeuwse comeback met Pistol Opera en Princess Raccoon stopte hij in 2006 met werken vanwege zijn gezondheid, die hem uiteindelijk dit jaar de das om deed.
Seijun Suzuki staat vooral bekend om zijn cultklassiekers uit de jaren zestig, met name om Tokyo Drifter (1966) en Branded To Kill (1967). In deze films zette hij het gangstergenre waar hij groot mee was geworden volledig op zijn kop, en juist de resulterende abstracte absurditeit maakte deze films tijdloos en later tot cultfilms over heel de wereld.
Ondanks dat Branded To Kill in strak zwart-wit is en waarschijnlijk zijn bekendste film, kenmerken Suzuki's films zich vanaf de jaren zestig vooral vanwege de felle kleuren en abstracte decors. Deze stijl zette hij door tot aan zijn laatste films Pistol Opera (2001) en Princess Raccoon (2005). Deze werd destijds nog heel positief ontvangen op FilmTotaal.
Bekijk de afbeelding
Seijun Suzuki werd in 1923 in Tokyo geboren. Na tijdens de Tweede Wereldoorlog in het leger gezeten te hebben lukte het niet met zijn studie en hij besloot daarom zijn geluk in de filmwereld te beproeven. Na een periode van acht jaar als assistent regisseur en scriptschrijver begon hij zijn carrière als regisseur in 1956 bij de Nikkatsu studio met Harbour Toast: Victory Is in Our Grasp, een B-film.
Eigenlijk maakte hij zijn hele carrière zogenaamde B-films, oftewel films met een lager budget die snel geproduceerd moesten worden en in een makkelijk te marketen genre pasten. Nadat hij enkele gangsterfilms maakte die de studio bevielen, mocht hij vanaf 1958 alleen nog maar gangsterfilms maken. Suzuki maakte er gemiddeld 3,5 per jaar in die tijd. Hij werd dat na een paar jaar zat, maar maakte wel inmiddels gerespecteerde genrefilms als Take Aim at the Police Van (1960), Youth of the Beast (1963) en Gate of Flesh (1964).
Bekijk de afbeelding
Door zijn onvrede over hoe hij in een hoek werd gedrukt door de studio maakte hij uiteindelijk de persiflages Tokyo Drifter en Branded To Kill. Waarmee hij eigenlijk zijn eigen werk parodieerde. Hoewel die nu als de hoogtepunten van zijn carrière worden beschouwd, was Nikkatsu niet gediend van het avant gardistische gehalte van de films en ontsloeg Suzuki. Suzuki klaagde hen aan omdat hij dit niet terecht vond, met als gevolg een jarenlange rechtszaak die hij verloor, terwijl hij al die tijd nauwelijks films kon en/of mocht maken. Pas in 1977 maakte hij weer een film, A Tale of Sorrow and Sadness.
Hoewel hij nu wereldwijde naam en faam geniet onder filmliefhebbers en kenners, kwam die erkenning pas laat in zijn carrière en leven, vanaf de jaren negentig. Na zijn eenentwintigste eeuwse comeback met Pistol Opera en Princess Raccoon stopte hij in 2006 met werken vanwege zijn gezondheid, die hem uiteindelijk dit jaar de das om deed.
