Regie: Clémentine Roy, Gústav Geir Bollason | Speelduur: 60 minuten | Jaar: 2017

Een verlaten schiereiland vormt het thuis van een groep mensen die leeft tussen de relieken van onze huidige maatschappij. Een vliegtuig dient deels als schapenstal, en de binnenband van een auto is tot een soort tupperware gemaakt. Het is een korte schets van hoe de wereld er in Carcasse uitziet.

Of het de toekomst is, wordt nooit duidelijk. Is het een andere dimensie? Allemaal vragen zonder antwoord, maar dat doet er ook niet toe. Het is juist de bedoeling van Carcasse om na te denken over de huidige plek van de mens in de wereld. In deze film zijn de ritmes van de natuur en mens samengekomen en leidt dat tot een hele nieuwe leefstijl. Precies dat krijgen we gedurende de hele film te zien.

Carcasse vormt een wat vreemde kijkervaring. Na een minuut of tien raak je geabsorbeerd door de beelden die je ziet en begin je je langzaam als een exhibitionist te voelen. Je staart naar de levens van mensen die je niet kent, die gewoon doen wat ze altijd gedaan lijken te hebben. Maar op een gegeven moment bekruipt je dan toch een gevoel van ongemak, vooral omdat je geen idee hebt van de rituelen waar je naar kijkt. Die zijn op z'n minst bijzonder apart en voelen lang niet altijd alsof ze echt een doel dienen.

De film is verder wel erg mooi om te zien. Deze maakt overigens ook deel uit van een kunstinstallatie, met objecten uit de film. Verder is er ook een publicatie die ingaat op entropie ten aanzien van het landschap.

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.