Slow cinema of contemplatieve cinema kan heel mooi zijn, maar ook vrij saai zijn. Als je er niet in slaagt in te haken op de golflengte van de filmmaker kunnen de beelden nog zo mooi zijn en het onderwerp nog zo boeiend, het komt allemaal niet binnen. Dat overkwam mij bij Der traumhafte Weg, de nieuwe film van de Duitse Angela Schanelec.

In 1984 zingen op elkaar verliefde Engelse Kenneth en Duitse Theres hun brood met zingen op straat in Griekenland. Dan heeft Kenneth' moeder een ongeluk en snelt hij naar huis, Theres achterlatend. In Engeland mist hij Theres, maar hij wint haar nooit meer terug. 30 jaar later is hij een dakloze in Berlijn, zonder dat hij weet dat Theres daar ook woont, waar we achter komen via een heel andere verhaallijn over een Duitse tv-actrice en de man waarvan zij scheidt.

Het langzame tempo en de vaak lange shots in slow cinema kunnen de ruimte geven om zelf iets toe te voegen aan de film en er daardoor ook heel veel uit te halen. Dan raakt de film ook echt. Een scène waarin mensen twintig minuten lang met hun rug naar de camera naar een muurschildering staren (zoals in Tsai's Stray Dogs) wordt dan zo indringend en emotioneel dat je die nooit meer vergeet.

Die ervaring overkomt mij niet bij Der traumhafte Weg, die niet weet te raken. Ondanks bijzondere beelden (in 4:3 beeldverhouding) en de soms pijnlijk persoonlijke scènes waarin wordt gerouwd om een overleden geliefde. Als je er niet in komt bij een film als deze, dan worden de vaak erg lang aangehouden shots in plaats van immersief vooral tergend traag. 86 minuten zijn dan opeens best een lange zit.



Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.