Prachtige beelden van een groep mannen die door het Marokkaanse Atlasgebergte trekken. Opgenomen op 35mm, lekker breed en eigenlijk gewoon prachtig. Zo laat Mimosas, de tweede speelfilm van regisseur Oliver Laxe zich in het kort omschrijven. Cast en crew trotseerden de ruwe bergen om daar deze film te maken. Maar met wisselend resultaat.
Mimosas begint met een karavaan, op weg naar de stad Sijilmasa. Het doel: een stervende sjeik daarheen te brengen. Maar de reis wordt hem te zwaar en hij overlijdt onderweg al. De groep mensen die hem vervoert besluit hem achter te laten, op twee bandieten na. Waar ze meegereisd waren om de sjeik te bestelen, besluiten ze de laatste wens van de beste man te vervullen. Als dan ook nog Shakib, een spiritueel typetje, ten tonele verschijnt, is een religieuze queeste begonnen.
Waar het potentieel van dit verhaal, vooral tegen die prachtige setting, heel groot is, slaagt het lang niet altijd. Dat komt vooral omdat Shakib afkomstig is uit een soort parallelle realiteit, waarin hij taxichauffeur is. Helemaal duidelijk wordt zijn oorsprong niet, en zijn spiritualiteit werkt de kijker soms ook op de zenuwen.
Gelukkig zijn de momenten waarop Mimosas een onvervalste western is overheersend. De bijzonder mooi opgenomen beelden van de groep die door de wildernis heentrekt, over onbegaanbare bergpassen zijn bijzonder. Geen wonder dus dat voorafgaand aan de screening verteld werd dat het maken van de film een avontuur was. Zo is Mimosas zelf ook een avontuur, maar eentje die een stuk beter in zijn opzet zou slagen, als er niet gekozen was voor een parellel verhaal. Tegelijk wel, alleen al vanwege de beelden, de moeite van het kijken waard.