Mocht je niet beter zou weten, dan zou je haast denken dat Imagine dit jaar in het teken staat van (post-)apocalyptische toestanden. Het programma bevat namelijk een aanzienlijk aantal films waarin de wereld vergaat of de beschaving zoals wij die kennen reeds ten einde is gekomen en overleven bovenaan ieders prioriteitenlijstje staat. Films waarin personages door de puinhopen van de oude wereld dwalen lijken haaks te staan op het themaprogramma, dat juist inzet op filmische architectuur, maar ook dergelijke omgevingen vereisen een bepaalde artistieke inslag. Dat bleek vorig jaar nog uit het even inventieve als hartverwarmende pareltje Turbo Kid, dat toen helaas net naast de publieksprijs greep. De vrolijkheid van die film is dit jaar overigens ver te zoeken.

Dat ook een vervallen wereld indrukwekkend mooi kan zijn, bewijst het uit prachtige beelden opgebouwde Embers. Hierin is de samenleving verkruimeld door een collectief geheugenverlies. Hoe kun je immers aan morgen denken als je niet eens weet wat je gisteren hebt gedaan, laat staan je eigen je naam of identiteit kent? Een man een vrouw die samen wakker worden, moeten er dan ook even aan wennen dat ze bij elkaar horen en zijn vervolgens de hele dag bezig elkaar en hun leefomgeving te leren kennen. Waarschijnlijk niet voor de eerste keer. Hun situatie wordt gespiegeld door die van een vader en een dochter die al jarenlang afgesloten zitten van de buitenwereld. Hun herinneringen zijn weliswaar intact, maar echt leven doen ze niet. Allebei intrigerende opzetjes voor een diepgravende verkenning van het vraagstuk in hoeverre onze menselijkheid voortkomt uit onze herinneringen, maar helaas blijft het bij een tamelijk grove schets.

[rating 3]

Zoals de titel al doet vermoeden, is de wereld in Pandemic ten prooi gevallen aan een dodelijk virus. Van de vijf stadia waar dit uit bestaat, valt het eerste valt nog wel te genezen maar bij het vijfde bevinden we ons op 28 Days Later-terrein. We volgen vier hulpverleners die met een gepantserde bus het hermetisch afgesloten Los Angeles intrekken, hopend hier onbesmette overlevenden te vinden. Daarbij gaan ze gekleed in beschermende pakken die zijn uitgerust met een camera, waarvan de gefilmde beelden de film vormen. Dat klinkt misschien als een typisch gevalletje foundfootage, maar het blijkt meer een videogame-achtige ervaring waarin we constant het gezichtspunt van de personages te zien krijgen. Dit helaas niet constant volgehouden trucje betaalt zich uit in diverse spannende scènes. Op een zeker punt wordt het hele gebeuren ietwat banaal, maar effectief is het allemaal zeker.

[rating 3.5]

Heel wat minder actierijk is The Survivalist, waarin de oorzaak voor de deprimerende staat van de wereld nooit wordt gegeven. Er is in de eerste minuut enkel een rode lijn die de totale wereldbevolking door de eeuwen heen representeert, welke na een enorme groei ineens spontaan steil omlaag duikt. Duidelijk genoeg. De titelfiguur is een eenzame blokhutbewoner die in zijn voortuin groenten verbouwt. Net genoeg voor hem om van te leven, dus ziet hij zich voor een lastige keuze gesteld wanneer op een dag een vrouw en haar dochter aankloppen in de hoop op zijn compassie. Die verschaft hij weliswaar, maar zijn paranoia laat zich moeilijk overwinnen, wat misschien ook wel terecht is. Het siert de film dat niet wordt teruggeschroken voor onprettige scènes (de gastvrijheid van de doorgewinterde einzelgänger komt met een naar prijskaartje), maar het lage tempo en het wat rommelige einde zullen waarschijnlijk niet iedereen kunnen bekoren.

[rating 3]