Regie: Ryûsuke Hamaguchi | Cast: Rira Kawamura (Jun), Hazuki Kikuchi (Sakurako), Sachie Tanaka (Akari), Maiko Mihara (Fumi) e.a. | Speelduur: 317 minuten | Jaar: 2015

Jun, Akari, Sakurako en Fumi zijn vier vriendinnen in de dertig. Als één van hen besluit van haar man te scheiden, blijkt dat een grote invloed op de levens van het viertal te hebben. Hun vriendschap wordt op de proef gesteld terwijl ze alle vier hun keuzes in het leven opnieuw moeten overwegen.

Regisseur Ryûsuke Hamaguchi neemt zeer uitgebreid de tijd om het verhaal van de vier vriendinnen te vertellen: maar liefst vijf uur en een kwartier. Centraal staan de ontmoetingen tussen de vrouwen, maar elk krijgt ook een eigen leven en daarbij behorende verhaallijnen – die helaas niet allen even interessant zijn. Het probleem van de film zit hem uiteindelijk toch in die lengte. Hier en daar bevat de film wel mooie momenten, waar misschien alleen gearriveerd kan worden via de lange, rustige scenes die daaraan vooraf gingen. Tegelijk doet Hamaguchi er telkens wel érg lang over om bij de momenten te komen. Een workshop over vertrouwen wordt bijvoorbeeld in zijn geheel getoond, minstens drie kwartier lang, terwijl het eigenlijk puur om het contrast gaat met het gesprek tussen de vriendinnen na afloop.

Visueel is Happy Hour ondertussen niet zo bijzonder, de vergelijking die door sommige recensenten met Hou Hsiao-Hsien wordt getrokken berust vermoedelijk alleen op het eerste beeld van de film, dat erg lijkt op dat van Hou's Dust in the Wind. Ook de vergelijkingen in recensies met Sex and the City en de films van Eric Rohmer zijn alleen op oppervlakkige overeenkomsten gebaseerd. Respectievelijk omdat het vier vriendinnen in de dertig betreft en vanwege de gesprekken tussen vrouwen over liefde en het leven. Happy Hour is echter lang niet zo levendig of leuk als Rohmer - wel een stuk langer.

[rating 3]

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2016 pagina voor meer verslaggeving, en op de overzichtspagina voor de films die we gezien en beoordeeld hebben.