Hoewel James Bond al sinds jaar en dag op en top Brits is, zijn de drijvende krachten achter de filmreeks altijd Amerikanen geweest. De New Yorker Albert R. Broccoli was vanaf het prille begin tot de jaren negentig de belangrijkste producent van Bonds filmavonturen en tegen de tijd dat Pierce Brosnan de rol van 007 overnam, droeg hij het stokje over aan zijn dochter Barbara Broccoli en stiefzoon Michael G. Wilson. Laatstgenoemde leverde op dat moment overigens al geruime tijd een steeds prominentere bijdrage aan het filmmaakproces. Als producent draait hij al mee sinds Moonraker en was hij medeverantwoordelijk voor de scripts van alle vijf Bond-films uit de jaren tachtig. Verder is hij nooit te beroerd te geweest voor een cameo; een gewoonte die helemaal teruggaat tot de dagen van Goldfinger. FilmTotaal sprak met Michael G. Wilson en zijn zoon Gregg over Spectre, de vierentwintigste Bond-film.

Voor bovengetekende was het een verrassing dat de drieënzeventigjarige vaandeldrager vergezeld werd door zijn zoon Gregg, maar uit diens antwoorden blijkt dat hij niet zonder reden is meegekomen. Gevraagd naar zijn betrokkenheid bij de reeks, antwoordt hij al zijn hele leven omringd te worden door James Bond. “Op mijn negentiende had ik een van mijn eerste baantjes als assistent van componist David Arnold tijdens The World is Not Enough. Sindsdien ben ik min of meer fulltime met Bond bezig.” Het moge duidelijk zijn dat James Bond niet enkel een filmreeks is, maar ook een familiebedrijf dat waarschijnlijk nog decennia zal blijven bestaan. Michael wijst op de kracht van de diverse betrokken generaties. “Er zit bijna twintig jaar tussen Barbara en mij en ook weer ongeveer twintig jaar tussen haar en Gregg. Iedereen brengt iets in. Hun betrokkenheid komt bijvoorbeeld goed van pas bij hedendaagse muziek, waarmee ik alle contact ben verloren.”

» Lees ook onze recensie van Spectre.

Over Spectre is de oude Wilson bijzonder enthousiast. “Ik verwacht dat het net zo’n klassieker zal worden als Casino Royale en Skyfall, en in één adem zal worden genoemd met andere mijlpalen zoals From Russia with Love, Goldfinger, Thunderball en The Spy Who Loved Me. Maar goed, dat laat ik aan het publiek.” Gregg vertelt: “Wat Casino Royale zo goed maakte, was dat we opnieuw begonnen zonder veel van de gebruikelijke elementen. Het leuke aan Skyfall en Spectre was dat we die klassieke dingen konden terugbrengen.” Veel verwijzingen in Spectre naar Daniel Craigs eerdere Bond-films bieden een nieuw perspectief. Zo blijkt de schurk uit Skyfall niet geheel op eigen houtje te hebben geopereerd, maar gelinkt te zijn aan de schimmige organisatie waar de nieuwe film naar is vernoemd. Gregg: “Dat was destijds niet zo gepland, maar het paste wel mooi. Het is leuk om dergelijke dingen in elkaar te puzzelen.”

In de voorafgaande persconferentie is even gesproken over het oorspronkelijke plan deze Bond-film tegelijk te maken met een volgend deel. Michael vertelt waarom dat uiteindelijk niet doorging. “Het bleek onpraktisch. Dan waren we nu nog steeds bezig geweest de tweede film op te nemen.” Gregg vult aan: “Voor Spectre filmden we zeven maanden en Daniel Craig zit in bijna elke scène. Twee films achter elkaar maken zou voor hem dus meer dan een jaar aan opnamen betekenen. Daarnaast is het moeilijk twee scripts te schrijven die goed op elkaar aansluiten. Deze film is namelijk nogal veranderd sinds we eraan begonnen. Het eindresultaat wordt altijd door allerlei betrokkenen beïnvloed.” Michael: “Films gaan een eigen leven leiden. Slaafs het script volgen levert niet altijd de beste film op.”

» Lees ook ons interview met Dave Bautista.

Er gaan al geruime tijd geruchten dat het uit de pan gerezen budget van Spectre tot de nodige spanning heeft geleid tussen de producenten en regisseur Sam Mendes. Alle aanwezigen zijn te beleefd om hierover te beginnen, maar een goed gemikte vraag van een andere interviewer treft duidelijk doel. Op de onschuldig klinkende vraag hoe het was om na Skyfall opnieuw met Mendes te werken, antwoordt Michael ongemakkelijk met een standaard lijstje complimenten over de Britse regisseur, waaronder diens perfectionistische drang. “Zo iemand wil je graag hebben. Wij moeten er alleen wel op letten dat het allemaal betaalbaar blijft.” Hij lacht de spanning weg en begint vervolgens spontaan de loftrompet te steken over de Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema, over wie de complimenten een stuk minder geforceerd klinken. “Hoyte was fantastisch. Heel relaxed en altijd goed voorbereid. Hij zorgde nooit voor problemen.” De goede verstaander weet genoeg.