Regisseur Cary Fukunaga laat telkens weer een andere kant van zichzelf zien in zijn werk. Na Sin Nombre, Jane Eyre en het eerste seizoen van True Detective heeft hij nu Beasts of No Nation opnieuw iets moois afgeleverd. FilmTotaal sprak de regisseur in Toronto tijdens het filmfestival over het spits afbijten voor Netflix, het casten van Idris Elba en True Detective.

» Lees ook onze recensie van Beasts of No Nation.

Voel je je een pionier aangezien je de eerste film hebt die door Netflix wordt uitgebracht?

“Het is anders. Het veranderde niet de aanpak, omdat Netflix het eindproduct kocht. Maar het veranderde wel de manier waarop de film vertoond zal gaan worden. Dat is het belangrijkste onderdeel, want dat houdt in hoe je een publiek ermee gaat bereiken. Ik weet niet hoe de film zaken gaat veranderen of hoe we hier over zes maanden op terugkijken en of het dan veel heeft veranderd of compleet vernieuwd. Dat is niet aan mij om te beslissen.”

In sommige landen is de film enkel op Netflix te zien, in andere landen krijgt hij zowel een release in de bioscoop als online. Wat vind je daarvan?

“Dat is, omdat we de eerste zijn. Hoewel er interesse was van distributeurs om de film ook in de bioscoop te vertonen, was de releasedatum al vastgezet, waardoor het niet overal mogelijk was. Ze hebben bijvoorbeeld een maand voor release geregeld in Engeland dat de film daar ook in de bioscoop vertoond wordt. Mijn voorkeur ging naar het wereldwijd vertonen van de film in de bioscoop.”

Stond je er initieel dan negatief tegenover?

“Ja, toen het aanbod kwam moest ik eerst goed praten met de producenten. Omdat ik net True Detective had gedaan, was het voor mij juist belangrijk om weer terug te gaan naar de bioscoop. Maar ik wist ook dat mijn eerdere films, ondanks dat ze in de bioscoop kwamen, toch door de meeste mensen zijn bekeken op dvd of door te streamen. Dus ondanks dat de mensen die het wilden zien op het grote doek die kans kregen, bereikten de films de meeste mensen op het kleine beeld. Dus ik moest afwegen of ik zou gaan voor een traditionele vorm van release in de bioscopen, maar zonder te weten of we daarmee aandacht zouden krijgen voor de film. We hadden op dat moment nog geen festivals gepland staan om de film te vertonen en wisten ook niet eens of er interesse zou komen daarvoor. Met Netflix wisten we zeker dat die aandacht voor de film zou komen. Uiteindelijk wil je gewoon dat mensen de film ontdekken, zelfs als de beste manier om de film te beleven in de bioscoop is.”

Je pakt telkens een ander genre en je stijl varieert ook per project. Is dat een bewuste keuze?

“Ik moet lang bezig zijn met een project, soms wel twee jaar bij elkaar. En dan ben ik er ook wel klaar mee en heb ik over dat onderwerp niks meer te vertellen. Daarom vind ik het leuk om af te wisselen en telkens iets nieuws te proberen.”

Is dat ook de reden dat je geen tweede seizoen van True Detective voor je rekening nam?

“Het was nooit de bedoeling dat ik twee seizoenen zou maken, en je bent met zo'n seizoen ook erg lang bezig. Eentje was daarin echt genoeg.”

Kan je iets vertellen over de casting van de kinderen die spelen in Beasts of No Nation?

“Het zijn kinderen zonder acteerervaring afkomstig uit West- Afrika – van Kameroen tot Sierra Leone. Initieel hielden we casting calls en kwamen mensen naar ons, maar er kwamen niet genoeg op af dus we moesten naar de mensen toe. Het duurde maanden en ik was bang dat we de acteur voor die rol niet zouden kunnen vinden. Zelfs een week voor we begonnen. Abraham [Atta, die Agu speelt] hadden we als onderdeel van een van de theaterworkshops die we hielden, maar hij was zo rauw dat ik niet wist of we hem konden casten. Het voelde als een grote gok. Ik had geen idee of hij het zou kunnen.”

En hoe raakte Idris Elba betrokken bij het project?

“Toen ik nog bezig was met True Detective besefte ik dat ik snel iemand moest gaan casten als de commandant omdat het schema van die acteur zou bepalen wanneer we zouden filmen. Iemand van dat kaliber is namelijk vaak een jaar vooruit volgeboekt met werk. Maar ik dacht niet dat we een kans hadden om Idris te casten. Hij was al een grote filmster en veelgevraagd. Dus toen ik belde om zijn interesse te polsen, was ik geschokt om te horen dat hij meteen toezegde. Ik ben ook erg cynisch dus tot we begonnen met filmen, ging ik er nog niet honderd procent vanuit dat hij het zou doen. Tot hij daadwerkelijk in Ghana was, durfde ik er niet op te rekenen. Maar hij kwam opdagen, helemaal klaar om met de rol aan de slag te gaan.”

Abraham wist uiteindelijk een award in de wacht te slepen in Venetië.

“Dat was geweldig. Dit was een moeilijk project voor hem. Vooral het herhalende aspect van filmen en ik bleef hem pushen om net dat beetje harder te werken; vooral om dieper te gaan bij het uitbeelden van de emotionele scènes. Ik zei op de set niet dat hij awards zou winnen, maar ik zei tegen hem: 'geloof me echt, op een dag zal je heel blij zijn dat je dit hebt gedaan'. Ik weet niet of hij door zal gaan met acteren, maar ik weet wel dat deze ervaring een hele positieve is geweest in zijn leven. Een award zoals in Venetië is hopelijk de eerste van velen, die hij zal krijgen.”

Was Abraham daar zelf ook bij.

“Ja en hij was daarvoor in Telluride [een filmfestival] en is nu op weg hierheen [Toronto filmfestival] dus hij is echt veranderd in een kleine jetsetter.”

Hoe gaat hij daarmee om?

“Ik vind dat hij het goed aankan. Hij is een cool joch, dus dingen lijken hem niet te beïnvloeden. Maar ik blijf wel praten met hem over alles. Laatst waren we op een privéjet en dan zeg ik Abraham: 'dit is geen normaal leven, het is niet altijd zo.' Maar hij lijkt aan dat soort dingen [zoals privéjets] ook geen waarde te hechten, zolang hij de dingen heeft die hem comfortabel en gelukkig maken.”

Er zitten een paar harde scènes in, hoe kies je wat je wel en niet laat zien?

“Als een samenleving zijn we ver verwijderd van dood en oorlog. Vroeger werden er bij verslaggeving van een oorlog hele harde beelden gebruikt. Het nieuws tot aan de eerste Golfoorlog was veel grafischer dan het nu is. Dus er is een verandering ontstaan, ik denk een bewust iets van overheden om de beeldvorming en mening over oorlogen die het land aangaat te beïnvloeden, plus een mate van politieke correctheid en poging om de onschuld van kijkers te bewaren. Het geweld dat ik in de film laat zien, komt niet eens in de buurt van hoe het er in het echt aan toe gaat. Ik heb beelden gezien van echte oorlog, wie het wil zien kan op YouTube en andere platforms terecht. Ik ben ook in conflictzones geweest en heb dood en de nasleep daarvan met eigen ogen gezien. Het is moeilijk om dat te communiceren op het scherm zonder je publiek af te schrikken. Ik moest de balans vinden tussen zoveel mogelijk laten zien en zorgen dat de kijker niet afhaakt. Wat ik heb geprobeerd is de ergste dingen net buiten het beeld van de camera te laten gebeuren. Wat het publiek dan voor ogen ziet, is vele malen erger dan wat ik zou kunnen laten zien.”