De Gouden Tijd van de Hollywood musical wordt vaak gezien als de jaren veertig en vijftig toen MGM haar hoogtijdagen beleefde. Uiteraard zijn er toen veel prachtige films gemaakt, maar een andere geweldige musicalperiode vormt de jaren dertig. Een van de grote Warner Bros musicals van die jaren was The Golddiggers of 1933 met een jonge Ginger Rogers als een ... golddigger.

De film volgt vier jonge actrices: Polly, een naïeve en mooie dame, zangeres Carol, comédienne Trixie en de glamoureuze Fay. Alle vier zijn ze zo arm als maar kan door de depressie en hebben ze moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. In de eerste scène zien we al meteen hoe slecht de economie is. De vier hebben een baantje in een show maar middenin een repetitie wordt deze stopgezet door de schuldeisers van de producent. De meiden delen een armzalig appartementje en in een kamer tegenover hun woont de pianist en songwriter Brad Roberts. Hij zegt wel het geld te hebben om een show te financieren, iets dat niemand in eerste instantie gelooft. Als hij met het geld over de brug komt, verdenken ze hem ervan een crimineel te zijn. Maar Brad zegt dat hij het geld op eerlijke wijze heeft gekregen. Zijn enige voorwaarde om het stuk te financieren, is zelf niet mee te doen ondanks zijn stem en talent.

De film bevat vier grote productienummers, die allen werden gechoreografeerd en gefilmd door Busby Berkeley. De eerste is We're in the Money, dat wordt gezongen door een jonge Ginger Rogers (vlak voor ze doorbrak als de danspartner van Fred Astaire). Het tweede is Pettin' in the Park gezongen door Ruby Keeler en Dick Powell. The Shadow Waltz wordt eveneens door deze twee gezongen en bevat een inmiddels klassiek stukje waarin de danseressen lichtgevende violen vasthouden, terwijl de rest van de lichten gedempt worden.

Maar het beste nummer komt aan het einde van de film met My Forgotten Man dat prachtig wordt gezongen door Joan Blondell en Etta Moten, en echt het gevoel van de depressie in Amerika weet weer te geven. Initieel was het de bedoeling dat Pettin' in the Park de film zou afsluiten, maar toen studiobazen Jack L. Warner en Darryl F. Zanuck dit nummer zagen, wisten ze dat ze hiermee een fantastische afsluiter hadden.

De film was zo'n succes dat er nog twee Golddigger films werden gemaakt in 1935 en 1937, maar die twee konden het frisse enthousiasme dat in deze van het scherm spat niet evenaren. Vandaag de dag is het een enigszins vergeten musical, evenals de andere grote films van Warner uit deze periode, maar wie houdt van het genre doet er goed aan ook deze films te bekijken. Juist het rauwe minder gepolijste element en de geweldige talenten van mensen als Berkeley en Keeler, maken deze films tot tijdloze klassiekers die je vele malen kunt kijken zonder dat ze je vervelen.