Marie-Josée Croze speelt een van de vrouwelijke hoofdrollen in de nieuwe Wim Wenders-film Everything Will Be Fine. Filmtotaal sprak de vrolijke Frans-Canadese actrice in Berlijn over werken met Wenders, leren van James Franco en haar hekel aan het terugkijken van haar eigen films.

Hoe was het om met een grote auteur als Wenders te werken?

“Hij is een intelligente man, die goed kan omgaan met verschillende soorten mensen. Alle acteurs zijn anders, en iedere keer moet er een connectie tussen regisseurs en acteurs gecreëerd worden. Wenders is zachtaardig en heeft empathie en begrip voor wat ons werk als acteur is. Ik sprak zoveel over Der Himmel Über Berlin met hem en vroeg hem hoe het was om met Peter Falk te werken en dan vertelde hij me daarover. En daarna vroeg ik dan over Dennis Hopper en hij vertelde hoe elke acteur compleet anders was in de manier waarop ze hun rol benaderden.”

Waarom wilde jij dit personage spelen toen je het script las?

“Ik wilde gewoon met Wim Wenders werken. Dat was het eerste wat me erin aantrok. Toen ik het script las, vond ik het ook interessant omdat er zoveel lagen inzaten en mogelijkheden voor de personages om zich te ontwikkelen. Mijn personage is niet makkelijk, al lijkt dat wel zo. Maar als iets simpel lijkt, is het vaak moeilijk. Ik was niet gewend om zoiets te spelen. De laatste twintig jaar ben ik gewend geweest om personages te spelen die psychotisch zijn of allerlei worstelingen meemaken. Dit personage had dat totaal niet, ze is compleet in balans.”

Je hebt gezegd dat je James Franco tijdens de opnames niet echt hebt leren kennen. Is dat tijdens de promotie van de film wel gebeurd?

“We praten hier en daar een beetje tijdens de perstour, maar ik houd van hem. Hij heeft een goed hart en ik vertrouw hem. Hij is alleen een gesloten persoon. Hij is niet het type met wie je uren gaat praten, zo is hij niet. Hij is altijd bezig met zijn eigen ding, hij schrijft, hij leest en doet veel. Hij is niet iemand die met anderen op de set gaat grappen. Maar ik leerde daarvan. Ik zei tegen hem dat ik initieel in shock was, dat hij aan het lezen was op de set omdat ik dacht dat het kwam omdat hij niet met me wilde praten. Later begreep ik dat hij het altijd doet. Ik probeer het nu ook en het werkt. Het is een techniek waardoor je compleet ergens anders bent met je hoofd. Dan ben je niet leeg en dat is de grootste vijand van een acteur. Je moet iets in je hebben om iets in je ogen en ziel te kunnen leggen. Soms zijn er teveel oppervlakkige dingen gaande op de set en is het goed je daarvoor af te sluiten. Er zijn veel manieren, andere acteurs maken juist wel grapjes tussendoor. Gerard Depardieu is daar een goed voorbeeld van. Voor hem is niet geconcentreerd zijn juist de beste manier.”

Hangt de manier waarop je je op de set opstelt ook niet af van de rol?

“Absoluut, elke rol vergt iets anders. James moest bij deze film meer in zichzelf zijn, omdat de rol dat ook vroeg. Tomas is ook geen personage dat de hele tijd grapjes maakt. Terwijl Depardieu juist meer houdt van georganiseerde chaos om hem heen. Het gaat uiteindelijk om het moment tussen action en cut in, dat is het moment waar het om gaat. Ik was erg verbaasd hoe James daar in het moment altijd was, elke keer weer. We deden het nooit over door iets wat hij fout deed. Hij ziet er misschien uit alsof hij nonchalant is, maar hij geeft er eigenlijk wel heel veel om.”

Kijk jij zelf meteen je scène terug?

“Het deprimeert me. Ik doe het alleen als ik het gevoel heb, dat er iets niet klopt. Als we iets vaak over moeten doen en ik zie de regisseur ongelukkig kijken, zonder dat die kan formuleren wat er mis is. Dan ga ik kijken. Maar dan kijk ik met een oog door mijn vingers heen. Die keren zie ik ook direct wat ik fout doe. Maar als de regisseur blij is, kijk ik niet en het liefst zie ik het eindproduct ook niet. Er zijn vijf of zes films waar ik in speel, die ik nog niet heb gezien.”

Hoe voel je je dan tijdens premières waar je verplicht bent om de film te bekijken?

“Niet blij, het deprimeert me. Ik vind het niet leuk om mezelf terug te zien. Maar als ik pr moet doen voor een film, kijk ik de film wel. Alleen al omdat je nooit weet wat uiteindelijk gebruikt wordt en je er vragen over moet kunnen antwoorden.”

Waar komt dit vandaan?

“Ik denk dat het komt, omdat ik initieel geen actrice wilde worden. Ik rolde uiteindelijk per ongeluk het acteren in. Wat ik doe, is de mensen om me heen op de set compleet vertrouwen. Ik zie het als het vertrouwen van mijn bankier. Ik houd niet van geld, dus dat deel laat ik aan hem over om te beheren. Hetzelfde doe ik op de set. Het is onmogelijk voor mij om twee dingen tegelijk te doen. Ik kan niet vanbuiten naar binnen kijken en tegelijkertijd helemaal opgaan in het werk zelf. Dat bewaakt mijn onschuld en geeft me de vrijheid om te werken. Mezelf ouder zien worden of dikker werkt niet voor mij, want als je naar jezelf kijkt, let je op al die details die helemaal geen nut hebben voor je werk.”

Wat is voor jou de aantrekkingskracht dan op het acteervak?

“Voor mij begon het als kind om door middel van kunst iets te communiceren met de buitenwereld want ik tekende veel. Toen ik aan toneel deed, kwam ik erachter dat ik makkelijk iets kon overbrengen op het publiek. Later ontdekte ik literatuur, woorden en theater en besefte ik hoe mooi dat was. Het redde mijn leven, want ik kwam van een hele saaie plaats waar niks te beleven was. Met het ontdekken van literatuur en de verhalen opende het een magische wereld voor me waar alles mogelijk was. Maar het gaat niet om mezelf bij het acteren, want ik vlucht niet weg in elk personage. De rol vormt geen escapisme. Ik ga eerder op in het gebeuren dat samenhangt met de film en de set.”

Wat is voor jou het belangrijkste bij het aannemen van een rol; het script of de regisseur?

“De regisseur, zeker weten. Het script is belangrijk maar er zijn zoveel manieren om een idee tot uiting te brengen en dat doet elke regisseur op zijn eigen manier.”

Lees ook de recensie van Every Thing Will Be Fine.