“It was acceptable in the Eighties”, zong DJ Calvin Harris een aantal jaar geleden op zijn eerste hit, maar na een geslaagd eerste weekend op Imagine lijkt dat statement plotseling hopeloos ouderwets. De jaren tachtig zijn juist weer helemaal hip. Het gouden decennium voor de genrefilm met titels als The Thing, Friday the 13th of A Nightmare on Elm Street, om er maar een paar te noemen, wordt dit jaar weer volledig omarmd een kleine schare moderne filmmakers. Zo staan onder meer actiethriller The Guest en horrorhit It Follows op het programma, twee titels die dankzij een atmosferische spanning, snerpende synthesizers en actie vol bloedvergieten ongetwijfeld op een nieuwe cultstatus kunnen rekenen. Eerst is er echter nog aandacht voor een film die ondanks een aantal zelfde kenmerken de meningen sterk wist te verdelen: Lost River.

Lost River
In Cannes werd het regiedebuut van Ryan Gosling vorig jaar nog verwelkomd onder een luid boegeroep, maar gelukkig is het publiek in Amsterdam iets positiever gestemd. Toch is het na afloop moeilijk vast te stellen wat er van Goslings eerste poging achter de camera’s gemaakt moet worden. De invloeden van David Lynch, Nicolas Winding Refn en Terrence Malick – die allen ook niet bepaald bekend staan om het maken van erg toegankelijke of alledaagse films – zijn direct zichtbaar. Het mag dan ook gezegd worden: op visueel gebied is de fantasierijke nachtmerriewereld van Lost River een lust voor het oog. Op verhaaltechnisch vlak worden echter weinig aanknopingspunten geboden. In een fictieve spookstad, geïnspireerd door het vervallen Detroit, raken moeder Billy en zoon Bones verdwaald in een donkere onderwereld in de zoektocht naar een betere toekomst. De uitstekende soundscape van Johnny Jewel (Chromatics) en demonische bijrollen van Matt Smith en Ben Mendelsohn doen goed hun werk om de kijker continu met een onbehaaglijk gevoel op te zadelen, maar ondanks de duistere sferen komt de film maar moeilijk samen tot een coherent geheel. Daarvoor blijft Goslings benadering wellicht toch iets te kil en afstandelijk, en lijkt er nog iets teveel te rammelen aan het plot. Dat de Canadese acteur een prima smaak heeft in films staat buiten kijf, maar het is duidelijk dat er nog een aantal jaren in de regiestoel nodig nodig zijn voordat hij zijn inspiratiebronnen zal kunnen benaderen.

[rating 3]

It Follows
Geslaagder is de dromerige wereld van It Follows, toevallig ook gesitueerd in Detroit. Schrijver en regisseur David Robert Mitchell creëert een intrigrerend tijdloos universum waarin moderne technologie naast klassieke zwart-wittelevisie bestaat, en alle aankleding en omgevingen een nostalgische eighties-sfeer ademen. Buiten de originele setting kent de film echter ook een origineel uitgangspunt. Na een nachtelijke scharrel wordt de Amerikaanse tiener Jay overal gevolgd door een kwaadaardige entiteit. Hoewel haar duivelse volger niet al te snel is, neemt hij iedere keer een andere gedaante aan en is hij onmogelijk af te schudden. Positief is het dat Mitchell hierbij niet te vaak terugvalt op gemakzuchtige schrikmomenten, maar voornamelijk via een effectieve cameravoering en ijzersterke soundtrack spanning weet te creëren. Met een muzikaal arrangement vol dreigende synthesizers en de prima invulling van Maika Monroe als een klassieke scream queen is een duidelijke invloed van John Carpenter terug te vinden, die volgens Mitchell een grote inspiratiebron was voor zijn film. Een uitstekend uitgevoerde horror, die bovendien nog een geinige primeur heeft binnen het genre: zo is It Follows waarschijnlijk de eerste horrorfilm waarin hitsige tieners hun overlevingskansen juist kunnen vergroten door met elkaar in bed te duiken.

[rating 4.5]

The Guest
Wie nog geen genoeg heeft gekregen van de pulserende elektronische beats en charmante verschijning van Maika Monroe, kan gelijk doorstomen naar The Guest. Net als bij It Follows zijn er in de nieuwe samenwerking tussen Adam Wingard en Simon Barrett (You’re Next) ook her en der invloeden van Carpenter terug te vinden, al doet het uitgangspunt eerder denken aan Hitchcocks Shadow of a Doubt. De familie Peterson krijgt bezoek van de jonge soldaat David, die beweert in dienst te hebben gezeten met hun gesneuvelde oudste zoon. David wordt met open armen ontvangen, maar de geheimzinnige vreemdeling lijkt ondertussen iets heel anders in zijn schild te voeren. Het levert in eerste instantie een vermakelijke mix op tussen suspense en zwartgallige humor, die voornamelijk gedragen wordt door Dan Stevens uitstekende optreden als net iets té perfecte machoman. De tamelijk vergezochte plottwist en actierijke finale - waarin haast geen enkel cliché onbenut wordt gelaten - zouden die sterke eerste helft bijna onderuit gehaald hebben, ware het niet dat Wingard en Barretts schaamteloze uitvoering zo lekker campy is dat het juist weer leuk wordt. Wie bereid is om The Guest niet al te serieus te nemen kan rekenen een flinke dosis kijkplezier.

[rating 3.5]