Willemiek Kluijfhout regisseerde de documentaire Sergio Herman, Fucking Perfect, waarin ze topchef Sergio Herman volgt terwijl hij zijn driesterrenrestaurant Oud Sluis sluit om een nieuwe balans te vinden in het leven. Filmtotaal sprak de regisseuse tijdens het filmfestival van Berlijn, waar haar documentaire in première ging.

Hoe kwam deze documentaire over Sergio Herman tot stand?

“In mijn vorige documentaire L'Amour des Moules had Sergio een kleine rol dus ik kende hem. Ik benaderde Sergio met het idee om hem met camera's te volgen om te laten zien hoe zijn leven als chef eruit zag door te filmen in de keuken en ook zijn leven eromheen te laten zien. We zaten er in de auto over te praten toen hij tussen neus en lippen door vertelde dat hij van plan was om Oud Sluis te sluiten. Ik wist toen dat ik een geweldige invalshoek had voor de documentaire.”

Wat sprak je daarin het meest aan?

“Ik wist dat er hierdoor een echte verhaallijn in zou zitten en een punt waar je naartoe kunt werken. Maar ik vond het ook fascinerend om iemand die zoveel van het hoogst haalbare binnen zijn vak heeft behaald te volgen, want wat ga je daarna nog doen? Kun je aan jezelf ontsnappen of val je toch weer in je oude patroon?”

Je hebt twee documentaires gemaakt die beide over eten gaan. Wat fascineert jou aan dit onderwerp?

“Ik houd van eten. Nee, ik realiseer me nu pas dat ik me vaker tot dit onderwerp aangetrokken voel. Ik studeerde filosofie, deed daarna de filmacademie en om geld te verdienen werkte ik altijd in restaurants. Misschien is het de combinatie van deze drie invloeden in mijn leven, die hierin samenkomt.”

Veel van de scènes spelen zich af in de auto. Is dit omdat mensen meer loslaten als ze zich ook op iets anders moeten concentreren?

“Dat deed ik om deze en nog een paar andere redenen. In de eerste plaats omdat ik wist dat Sergio eigenlijk alleen op die momenten tijd had om te praten, omdat hij het zo druk had. Daarbij lijkt het zo op een innerlijke monoloog en dat vond ik een natuurlijke manier om hem aan het woord te laten.”

De vader van Sergio is ziek en dit komt naar voren in de documentaire. Hoe stond de familie daarin?

“Dat was moeilijk, want ze waren heel beschermend over hem. We moesten veel praten over de redenen waarom het belangrijk was dat hij voorkwam in de documentaire. Het was in het belang van de film dat we konden laten zien hoe het nu met hem ging, omdat hij een enorme invloed had op Sergio. Maar ook het feit dat zijn vader zo jong ziek werd, is denk ik een van de redenen dat Sergio besefte dat hij een stapje terug moest doen.”

Waarom denk je dat het zo moeilijk was voor Sergio om Oud Sluis te sluiten?

“Vanwege de familie, omdat het altijd een familierestaurant was geweest. Zijn broer heeft het nu overgenomen en er een gewone bistro van gemaakt. Zo was het restaurant ook toen Sergio's opa het runde, dus het is nu weer terug naar de roots.”

Wat heb je geleerd tijdens het maken van de film?

“Als iemand als Sergio een doel heeft, dan weten ze dat te realiseren. Neem bijvoorbeeld The Jane [het nieuwe restaurant van Herman in Antwerpen]. Dat leek een onmogelijk project maar in zijn hoofd zag hij het al voor zich en dat wist hij met de mensen om hem heen te creëren. Zulke mensen denken niet aan problemen of obstakels, maar altijd aan oplossingen en daar heb ik veel van geleerd. Ook leerde ik, dat je harder kan werken dan je denkt te kunnen. Dus na je gebruikelijke acht uur nog even tien uur eraan vastplakken is mogelijk. Alleen hield ik het niet zolang vol en moest ik daarna een week slapen.”

En qua eten?

“Ik heb natuurlijk wat meegepikt op het gebied van koken, ingrediënten en dat soort dingen. Maar ook mijn manier van denken over sterrenrestaurants is veranderd. Ik begrijp beter hoe het werkt met gastronomie en hoe het andere restaurants beïnvloedt. Het is als haute couture waarbij de mode in een verwaterde versie ook terug te vinden is in de gewone zaak.”

Wat hoop je dat mensen meekrijgen van de film?

“Ik hoop echt dat het voelt als een speelfilm en dat kijkers zich kunnen identificeren met de hoofdpersoon en meeleven met wat hij meemaakt. En dat men ook nadenkt over de balans tussen werk en privé in hun eigen leven en geïnspireerd raken door wat ze zien. Sommige mensen zullen zien dat ze nog harder kunnen werken, anderen zullen misschien meekrijgen dat ze te hard werken en ook een stapje terug moeten nemen.”

Lees ook de recensie van Sergio Herman, Fucking Perfect.