Van de week las ik een artikel over de meest waardevolle filmmemorabilia ter wereld. Uiteraard kwamen daarin ook de rode schoentjes gedragen door Judy Garland in The Wizard of Oz voor, ook wel bekend als de 'holy grail of all Hollywood memorabilia'. In totaal zijn vier van de gebruikte paren bewaard gebleven. Van drie is bekend wie ze hebben gekocht (onder meer Leonardo DiCaprio en andere investeerders om te doneren aan een museum van de Academy), maar de vierde is op mysterieuze wijze verdwenen. Reden dat ze zo gewild zijn en mensen er meerdere tonnen voor willen neerleggen, komt omdat ze gebruikt worden in een paar van de meest iconische scènes van een hele geliefde klassieker.
Wie het verhaal nog niet kent; The Wizard of Oz gaat over het meisje Dorothy, die droomt van een leven aan de andere kant van de regenboog. Dan komt er een tornado en wordt ze getransporteerd naar het land van Oz. Voor de kijker is het meteen duidelijk, dat ze in een andere wereld is beland, omdat we het nu getrakteerd worden op prachtige technicolor. De goede heks Glenda vertelt Dorothy dat ze de Yellow Brick Road moet volgen om zo bij de Tovenaar van Oz te komen, die haar kan helpen om weer thuis te komen. Dus gaat Dorothy samen met haar hondje Toto op weg. Onderweg komt ze een levende vogelverschrikker, blikken man en bange leeuw tegen, die zich bij haar aansluiten om samen naar de tovenaar te gaan om hulp te krijgen.
Hoewel The Wizard of Oz nu is uitgegroeid tot een van de meest bekende films uit de filmgeschiedenis, was het initieel geen kassucces. De film kostte 2,777,000 dollar (en daarmee de duurste film die MGM tot dan toe had gemaakt), en verdiende slechts 3,017,000 dollar ondanks de positieve recensies en zes Oscarnominaties. In 1956 werd de film opnieuw geïntroduceerd aan publiek via de televisie en werd het een jaarlijkse kersttraditie om de film te kijken. Dit en re-releases zorgde ervoor dat het jaren na release dus alsnog een gigantisch kassucces werd.
De film had er heel anders uitgezien als MGM hun zin had gekregen bij de casting. Zij wilden namelijk kindster Shirley Temple voor de rol van Dorothy. Hoe het precies zat en waarom het niet doorging, is niet bekend. Zo wordt in veel biografieën gezegd dat MGM de studio waar Temple onder contract stond had aangeboden om ze Jean Harlow en Clark Gable in ruil voor het kindsterretje te lenen voor een film (iets dat vaker gebeurde). Dit is echter niet waarschijnlijk omdat productie begon in 1938 en Harlow in 1937 al overleed. Mervyn LeRoy van MGM beweert altijd Garland al in gedachten te hebben gehad. Garland stond al jaren onder contract bij de studio en had in de jaren ervoor wat rollen gespeeld in Mickey Rooney films. Haar stem was perfect voor de zang die vereist was voor de musical, maar Dorothy was in het boek van Baum 12 jaar oud, Garland was 16 toen ze begonnen te filmen en begon een behoorlijke boezem te ontwikkelen. Om dit te verbloemen werd ze elke dag in een korset gehesen om haar borsten plat te drukken, een die bijzonder pijnlijk was en het haar moeilijk maakte om adem te halen.
Ook andere elementen van het filmen, waren niet bepaald prettig voor de acteurs. Zo werd Buddy Epsen die initieel de tinnen man speelde, na tien dagen opgenomen in het ziekenhuis omdat hij vergiftigd was door de zilveren make up die hij moest dragen voor de rol. Jack Haley nam zijn rol over, alleen werd Haley niet verteld over de problemen met de schmink. Hij kreeg dus gewoon dezelfde zilveren make up opgesmeerd alleen met minder ernstige gevolgen. Hij kreeg enkel een ooginfectie. De acteurs maakten ook lange werkdagen van 4 uur 's morgens tot laat in de avond dankzij de make up en de extra tijd die het kostte om in Technicolor te filmen. Ook was het niet makkelijk om het hondje Toto te laten doen wat nodig was. Zo kostte het gemiddeld 12 takes per scène waarin Dorothy en haar vrienden over de gele weg huppelen, omdat Toto niet naast ze bleef rennen.
Nog een leuk detail om nog even op de schoentjes terug te komen; in het boek heeft Dorothy zilveren hakjes aan. Deze werden veranderd in 'ruby rood' om in te cashen op het Technicolor. Achteraf gezien een uitstekende keuze dus.
Uiteraard heeft een klassieker als deze een hoop herkenbare quotes. Hier een paar voor de liefhebbers:
"Toto, I've a feeling we're not in Kansas any more."
"There's no place like home!"
"A heart is not judged by how much you love; but by how much you are loved by others."
