Ruben, hoe kwam je op het idee voor deze film?
Ruben Östlund: "Ik interesseerde me in het sociologische aspect van het onderwerp. Ik vond het bijvoorbeeld interessant om te zien dat bij bijvoorbeeld een ferryramp het merendeel van de overlevenden mannen zijn. Dat zorgde ervoor dat ik ging twijfelen aan de mythe van de Titanic, waar mannen als laatste achterblijven. Want mannen kunnen juist egocentrischer zijn dan vrouwen. Daarbij worden mannen die een ramp overleven, daarna ook nog eens als helden neergezet. In de meeste films is de man de held en de vrouw het lustobject, ik wilde juist iets anders neerzetten dan mensen misschien zouden verwachten. Ik zag vervolgens op YouTube een filmpje waarbij gasten in een restaurant zitten en plotseling in een lawine terecht dreigen te komen, eigenlijk exact zoals in de film te zien is. Vrolijkheid slaat om in paniek, mensen rennen weg, maar er blijkt niks aan de hand te zijn. Ik vond het zo interessant dat zulke verschillende gevoelens zo vlak na elkaar konden plaatsvinden. Toen dacht ik: wat als het vader was geweest, die bij zijn gezin was weggerend. Dat was het begin van het ontstaan van de film."
Kun je iets vertellen over de muziek en het gebruik van geluid?
RO: "Met de muziek probeerde ik een dynamiek te creëren. Het tempo van de muziek zorgt voor een toename in de energie binnen de film. Het geluid was in deze omgeving heel speciaal, juist omdat het er zo stil is, treedt het geluid dat er is op de voorgrond. Je hoort de bomen, de skiliften het toktokgeluid maken en ik wilde dat gevoel van eenzaamheid benadrukken."
Johannes, deze rol van Tomas is heel anders dan je voorgaande rollen.
Johannes Kuhnke: "Jarenlang kreeg ik rollen aangeboden voor de knappe, stereotiepe mannelijke hoofdrol. Dat waren heldenrollen waarbij mannen altijd op de juiste manier handelden. Toen ik veertig werd, ging eindelijk de deur open om andere, meer gecompliceerde rollen te spelen."
Hoe deed je research voor deze rol?
JK: "Ik ging naar een hotel zoals je ook in de film ziet en keek stiekem naar koppels. Dan bestudeerde ik hoe ze zich gedroegen. Ik wilde voor mezelf de vraag kunnen beantwoorden hoe ik de rol die ik ging spelen, kon rechtvaardigen. Ik begon te begrijpen dat we als mannen zijn opgevoed om onze zwakheden niet te laten zien en daar kon ik me mee identificeren. Maar dit personage maakte me vooral erg boos om te spelen. Maar dat is natuurlijk ook de bedoeling bij iemand als hij."
Hoe is Ruben als regisseur?
JK: "Omdat hij zijn eigen productiemaatschappij heeft, hadden we de luxe om meerdere takes te doen. Meestal moet je het binnen een paar takes goed krijgen, omdat het anders te duur wordt. Als het er dan niet goed op staat, proberen ze dit bij de montage te rectificeren. Maar met Ruben hadden we dus de mogelijkheid om een scène vaak te doen."
RO: "Als je meerdere takes doet, kun je risico's nemen die anders niet mogelijk zijn."
Johannes, hoe was het om te moeten huilen in de film? Dat is nu een van de bekendste scènes geworden van de film.
JK: "Meestal is zo'n huilscène perfect gestileerd met een enkele traan die over een wang biggelt. Wij wilden het heel anders aanpakken door het juist erg overdreven neer te zetten. Het moest iets zijn wat mensen aan de ene kant zielig vinden, maar waar ze ook om kunnen lachen. "
Wat is je eigen favoriete scène in de film?
JK: "Dat is die waar we [met Kristofer Hivju] bij de après-ski zitten en we eigenlijk te oud zijn om daar te zijn. We hebben daar een geweldig humeur want de zon schijnt, de biertjes smaken goed en je ziet hier dat het leven niet alleen maar narigheid is. Dat is het hoopvolle zaadje dat in die scène bij het personage wordt geplant."
Ruben, wat hoop je met deze film te bereiken?
RO: "Mijn doel is om het percentage echtscheidingen in de maatschappij te doen toenemen."
Lees ook de recensie van Turist.