Deze week wordt een opgepoetste versie van Sunset Blvd. in de Nederlandse bioscopen uitgebracht. Deze klassieker was de eerste film, die de donkere wereld achter de schermen van Hollywood liet zien en wordt gerekend tot de beste film noirs die ooit zijn gemaakt. Maar regisseur en scenarioschrijver Billy Wilder heeft ook nog een andere film gemaakt, die vaak nog hoger eindigt in het rijtje beste noirs, namelijk Double Indemnity.

De film begint als verzekeringsagent Walter op bezoek gaat bij een klant. Hij treft daar de vrouw des huizes, die hem binnen no time om haar vingertje windt. Zij weet hem over te halen om haar echtgenoot te vermoorden. Het moet alleen wel een ongeluk lijken, zodat ze zijn levensverzekering kunnen innen.

Double Indemnity werd gemaakt in 1944, nog voor men de term film noir had geïntroduceerd en was daarmee een van de eerste films binnen dit genre. De duistere vertelstijl was nog nieuw voor Hollywood en het kostte Wilder dan ook behoorlijk wat moeite om de rol van de sukkelige Walter te slijten bij acteurs. Niemand wilde een moordenaar spelen, die zich zo laat inpakken door een vrouw en acteur na acteur bedankte voor de rol. Uiteindelijk werd Fred MacMurray benaderd, iemand die tot dan toe alleen succes had gehad met komedies. Wilder wist hem wel over te halen en juist de ongebruikelijke casting maakte hem perfect. Bepalend voor het succes was de invulling van femme fatale Phyllis en hiervoor benaderde Wilder Stanwyck. Zij gaf ook aan een beetje bang te zijn voor de rol van vamp en psychopaat in een. “Ben je een actrice of een muis,” zou Wilder haar gevraagd hebben, waarna ze besloot de sprong te wagen.

Wat Double Indemnity baanbrekend maakte en ervoor zorgde dat het een van de bepalende voorbeelden werd van een perfecte film noir, was het gebruik van licht en schaduw van cinematograaf John F. Seitz. Het contrast tussen de zonnige buitenopnames en de donkere claustrofobische scènes binnen, droegen bij aan de sfeer. De belichting werkte ook als metafoor, zoals de scène waarin de schaduw van een rolgordijn de illusie geeft van gevangenis tralies. Deze manier van belichten werd daarna overgenomen als het voorbeeld bij het maken van een noir.

Het verhaal werd gebaseerd op een boek van James M. Cain. Zijn werk is voor noir liefhebbers echt een aanrader om te lezen. Zo schreef hij onder meer Mildred Pierce dat een jaar later verfilmd werd met Joan Crawford in de titelrol en The Postman Always Rings Twice welke in 1946 in de bioscoop verscheen met Lana Turner als femme fatale. Daarover een andere keer meer in een volgende Flashback Friday.

Lees hier de recensie op Filmtotaal van Sunset Blvd..