Dominic West werd bekend als detective Jimmy McNulty in The Wire en heeft sindsdien veel mooie rollen gespeeld zoals in The Hour en de slechterik in Get Carter. In Pride, gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een homo- en lesbiennebeweging die in de jaren tachtig de mijnwerkersbeweging steunde, speelt West de flamboyante Jonathan. Hij heeft niet alleen een eightieskapsel, maar ook een flinke dansscène. Michelle Iwema sprak namens FilmTotaal met de acteur over discodansen en The Wire.

Kun je iets vertellen over je personage?

"Jonathan is de tweede persoon in het Verenigd Koninkrijk bij wie hiv werd vastgesteld en sindsdien vliegt hij de hele wereld over om bloedonderzoeken te laten doen door wetenschappers. Ik ontmoette hem voorafgaand aan het filmen en hij is een medelevende en vriendelijke man. Hij was heel behulpzaam en zo aardig om niet te zeggen wat hij vond van mijn filmkapsel, want hij was zelf een hele knappe man. Ik wist een hoop van de achtergrond van die tijd want ik ben opgegroeid in Sheffield. Ik was dertien toen de stakingen gaande waren dus ik was me er erg bewust van. Daar hoefde ik geen research naar te doen, maar wel naar het verhaal van de beweging die je in de film ziet."

Het is zo'n ongelooflijk verhaal en toch hebben de media het nooit breed uitgemeten.

"Het is inderdaad een onvoorstelbaar verhaal. Ik denk dat zeker in die tijd beide groepen waar de film over gaat niet populair waren bij de pers. Ik hoop dat dit een beetje helpt om er meer bekendheid aan te geven."

Hoe was het om een discoqueen te zijn?

"Fantastisch! Dat was een van de redenen dat ik de film wilde doen. Maar ik moest er hard voor werken. Ik houd van dansen, maar ben er niet bepaald goed in dus werkte ik er vier maanden keihard aan. Meteen daarna deed ik mee aan een liefdadigheidsloop waarbij ik met verwonde soldaten naar de Zuidpool liep met bijvoorbeeld mensen die hun benen kwijt waren geraakt in Afghanistan. De soldaten vroegen me wat voor training ik had gedaan en ik antwoordde dus discodansen. En het was waar! Het was de enige training die ik had gedaan, maar het had me echt fit gemaakt."

Is er iets wat je mist uit de jaren tachtig?

"Op het gebied van kleding, haar, muziek absoluut niets. Ook op politiek gebied niet. Het was een vreselijke tijd en jammer genoeg de achtergrond van mijn tienertijd. Ik hoop dat de eighties nooit meer terugkomen. Alleen de tv vond ik leuk, zoals Dallas."

Wat trekt je aan in rollen?

"Een uitdaging trekt me altijd, zoals bijvoorbeeld discodansen. Of goed geschreven slechteriken die ook iets goeds in zich hebben of helden met een duistere kant. Jonathan was de eerste rol in heel lang waarbij ik een goed iemand speelde zonder een donkere kant. Dit was ook een echte uitdaging. Niet alleen vanwege het dansen, maar ook omdat ik niet homo ben en ik het leuk vond om een rol te spelen die ver van me afstaat."


Hoe was de sfeer op de set?

"Ik herinner me alleen continu te hebben gelachen, twee maanden lang. Het was een hele fijne set en vaak is dat niet goed voor de kwaliteit van de film. Als mensen het teveel naar hun zin hebben, maken ze een shitfilm. Dat was hier gelukkig niet het geval."

Ligt er extra druk op je als je een echt iemand speelt?

"Zeker, want ik wilde hem recht doen. Hij is een geweldige man en ik wilde het niet verpesten. Maar dat is denk ik positief. Toen ik hem ontmoette, gaf dat me een serieuze intentie om iets moois neer te zetten. Maar je maakt je ook zorgen, omdat je dan ook ziet hoe weinig je bijvoorbeeld op iemand lijkt. Maar ik besefte al snel dat hij het aanknopingspunt was en ik verder kon vertrouwen op het script."

Waar werk je nu aan?

"Ik ben bezig met een tv-show, die in Amerika wordt gefilmd. Het heeft als titel The Affair en gaat over, tja een affaire. We maken het in New York voor Showtime, het is iets compleet anders dan Pride."

Waar gaat je voorkeur naar uit: tv, film of theater?

"Ik houd van de combinatie. Wat ik leuk vind aan acteren in een film is dat je het voor een korte periode doet en dan weer iets anders kunt doen. Aan tv zit je vaak langer vast en dat is minder. Daarentegen wordt er voor tv heel goed geschreven. Het is echt zeldzaam dat je zo'n goed geschreven filmscript krijgt zoals Pride."

Je hebt indertijd een paar afleveringen van The Wire geregisseerd. Wil je dat vaker doen?

"Absoluut, ik vond dat ontzettend leuk om te doen en na The Wire was het initieel mijn bedoeling om bij verschillende tv-shows in Amerika regie te gaan doen. Maar in plaats daarvan kwam ik terug naar Engeland met mijn vrouw en hebben we nu vijf kinderen. Ik besef dat het acteren makkelijker is. Mijn illusie was dat ik als regisseur meer controle zou hebben. Ik heb wel een paar projecten in gedachten, waar ik iets mee wil doen. Maar ik besef nu dat je echt enorm veel passie moet hebben voor iets om het van de grond te krijgen."

Hoe kijk je nu terug op The Wire?

"Ik ben er ontzettend trots op, want mensen ontdekken het continu. Het is tien jaar geleden gemaakt en nog steeds hoor ik van mensen dat ze het recent voor het eerst hebben gezien. Het is ongelofelijk welke vlucht het heeft genomen sinds we het hebben afgerond. Toen we ermee bezig waren keek niemand, wat deprimerend was. Vooral als ik terug was in Engeland en mensen vroegen wat ik deed, vertelde ik over de serie waar ik in zat, die zich afspeelde in Baltimore. Niemand wist waar ik het over had. Ik weet nog het moment dat het veranderde. Ik was in Londen en had een beetje last van verkeerswoede. Degene tegen wie ik tekeer ging zei ineens: 'Wacht eens even, jij bent McNulty.'"

Lees ook de recensie van Pride en het interview met Pride-regisseur Matthew Warchus en acteur George MacKay.