Pride is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een homo- en lesbiennebeweging die in de jaren tachtig de mijnwerkersbeweging steunde. FilmTotaal sprak eerder dit jaar in Cannes met regisseur Matthew Warchus en acteur George MacKay over deze feelgoodfilm.

Was je bekend met het verhaal achter Pride voor je de film maakte?

Matthew Warchus: “Het was voor mij helemaal nieuw. Ik kreeg het prachtig geschreven script en kon niet geloven dat het een waargebeurd verhaal betrof. Dat vond ik ongelofelijk. Het is veelzeggend dat een verhaal als dit geen grote bekendheid kreeg. Het was natuurlijk voor de tijd van de sociale media dus de enige manier was via de traditionele media. Ik denk dat die, in de tijd van Thatcher, niet in iets over de homogemeenschap geïnteresseerd waren. De scenarioschrijver ontmoette iemand die het verhaal vertelde en dankzij research kwam hij langzaam achter het hele verhaal.”

Hoe trouw aan de echte personen zijn de personages in de film?

George Mackay: "Ik speel een van de weinige fictieve personages. Er was voor mij dus niemand om te ontmoeten."
Matthew Warchus: “George' personage is gebaseerd op een vriend van de schrijver. Maar dus niet iemand die echt betrokken was bij de gebeurtenissen van Pride.”
George MacKay: “Het was fijn, omdat er geen druk op me lag om het op iemand te baseren.”
Matthew Warchus: “Andere acteurs hebben wel de echte persoon kunnen ontmoeten. Bij het shot aan het einde waarbij alle mensen samen tijdens de Gay Pride March over de brug lopen in Londen, lopen de echte mensen er ook bij. Zij staan in die scène achter de acteurs.”

Hoe wist je deze cast bij elkaar te krijgen?

Matthew Warchus: “Het simpele antwoord is dat het een geweldig script was, waardoor mensen het wilden doen. Ik zocht acteurs die een konden worden met hun personage, oog voor detail hadden met een natuurlijke manier van acteren. Pride is een beetje documentaireachtig en musical, dus we moesten acteurs hebben die theatrale personages konden neerzetten zonder overdreven te worden. Het moeilijkste bij een grote cast is om te zorgen dat iedereen zijn ding kan doen, zonder daarbij een andere acteur te benadelen. Je kunt het zien als een orkest, waar iedereen zijn eigen stuk moet spelen om samen het geheel te vormen.”

Je noemde het net deels musical, op welke manier is dat het geval, afgezien van de paar liedjes en dansscène die erin voorkomen?

Matthew Warchus: “Ik heb eenzelfde soort energie geprobeerd over te brengen in de cameravoering als bij musicals het geval is. Ik wilde niet vertrouwen op gimmicks en het moest levendig aanvoelen. Ik wilde alleen wel dat het modern overkwam, zonder het flauwe voorspelbaarheidsgehalte dat sommige musicals hebben.”

George, hoe heb jij je voorbereid op deze film?

George MacKay: “Ik luisterde veel eightiesmuziek zoals Bowie, Duran Duran en ga zo maar door. Ik moest me concentreren op Joes ontwikkeling en die in gedachten houden. Hij dacht op manieren die mij vreemd zijn en ik moest dat leren te begrijpen. Maar er waren ook veel overeenkomsten tussen ons. Omdat hij niet specifiek op iemand gebaseerd was, gaf me dat de vrijheid om het zelf voor een groot deel in te vullen.”

Wat vond je van de relatie tussen Joe en zijn ouders en hun moeite met homoseksualiteit?

George MacKay: “Ik vond het moeilijk om te begrijpen hoe mensen vroeger zo konden denken. Ik ben opgegroeid in een veel vrijere wereld.”
Matthew Warchus: “Maar je komt deze vooroordelen nog wel tegen. Daarom wilde ik een mainstreamfilm maken die normaal gesproken enkel een nichemarkt bedient. Ik wilde hem zo toegankelijk mogelijk maken. Ik hoopte dat de mensen die ook naar de nichefilm zouden komen, het nog steeds mooi zouden vinden. Maar ik wilde ook mensen trekken die normaal nooit naar een film over dit onderwerp zouden gaan. Ik hoop dat we daarin geslaagd zijn.”

Lees ook de recensie van Pride en het interview met Dominic West.