Imagine 2014 is alweer over de helft en het gros van de films is inmiddels vertoond, maar dat wil niet zeggen dat het festival over zijn hoogtepunt heen is. In tegendeel. Er is nog van alles om naar uit te kijken (morgen bijvoorbeeld zowel de verrassingsfilm als het nazi-zombiespektakel Dead Snow 2: Red vs. Dead) en daarnaast hebben veel bezoekers waarschijnlijk nog wel het nodige in te halen. Wat te denken bijvoorbeeld van het mooie aanbod van animatiefilms? Door de jaren heen is wel gebleken dat Imagine in dezen vooral anime een warm hart toedraagt. Ook dit jaar is dat weer goed te zien, want van de vijf geprogrammeerde animatiefilms zijn er vier afkomstig uit Japan. We bezochten er drie.

Hal sluit mooi aan op het symposium van gisteren waarin de diverse vormen van kunstmatige intelligentie in sciencefictionfilms werden besproken. De titelfiguur in deze anime is namelijk een robot die een levensechte replica is van een onlangs omgekomen jongeman. Met diens uiterlijk heeft hij als taak troost te bieden aan de achtergebleven vriendin en haar sociale isolement te beëindigen. Zij zit aanvankelijk niet op te wachten op de robot, maar ziet al snel zijn emoties behoorlijk oprecht zijn. Ondertussen komt de nieuwe Hal steeds meer te weten over het moeilijke verleden van zijn voorganger. Hal duurt slechts een uur, maar weet die korte tijd zeer goed te benutten. Het scenario zit vol met mooie vondsten, de personages zijn interessant en de verrassende onthulling aan het einde vloeit uit in een aangrijpend slotstuk. Debuterend regisseur Ryoutarou Makihara is een belofte om in de gaten te houden.

[rating 4]

Vanwege zijn korte speelduur wordt Hal vertoond in combinatie met het nog iets kortere The Garden of Words. De eerste helft van deze animatiefilm speelt zich af in Tokyo gedurende het regenseizoen, wat zorgt voor een prachtig dromerige sfeer. De regen brengt twee mensen samen onder een afdakje in een park: de vijftienjarige Takao en de twaalf jaar oudere Yukino. Waar de schuchtere jongeman spijbelt om in het park te kunnen tekenen, doodt de mysterieuze vrouw vooral haar tijd met bier en chocolade. Langzaam maar zeker groeit er iets moois tussen twee, maar voor romantiek liggen de zaken iets te lastig en uiteraard komt het regenseizoen vroeg of laat ten einde. Helaas eindigt met het regenseizoen ook het betere deel van de film. In de tweede helft verdwijnt de dromerige sfeer en komt er melodrama voor in de plaats, helaas resulterend in een behoorlijk tenenkrommend einde.

[rating 3]

Bij Studio Ghibli, de Japanse tegenhanger van Disney, kan men wat ruimer uitpakken qua speelduur, wat wel blijkt uit het dik twee uur durende The Wind Rises. Deze laatste film van regisseur Hayao Miyazaki is in tegenstelling tot zijn eerdere werk geen fantasyfilm, maar een behoorlijk rechtlijnige biopic, waarmee maar weer eens mooi wordt aangetoond dat de vorm niet per se het genre hoeft te voor te schrijven. The Wind Rises (vernoemd naar een citaat van de Franse dichter Paul Valéry) verhaalt over Jiro Horikoshi, de man die de Japanse vliegtuigindustrie in de jaren dertig revolutionair vernieuwde. Hoewel Horikoshi’s levensverhaal stevig is gefictionaliseerd, levert het helaas geen bijster interessant personage op; al wat de film ons leert is dat hij naast een genie ook een enorm brave hendrik was. Neemt niet weg dat de film er schitterend uitziet en zelden verveelt. Niet Miyazaki’s beste, maar wel een prima zwanenzang.

[rating 3.5]