Het IFFR is begonnen, en dan opeens al weer afgelopen. Die anderhalve week is voorbij voordat je er erg in hebt. Of komt dat doordat ik snel na de aftrap door een enkelblessure slechts de helft van het festival kon bijwonen? Eén gevolg daarvan is toch dat mijn verslaggeving gemiddeld positiever was dit jaar, een beperktere keuze levert toch een veiligere selectie op. Geen tijd voor obscure risico's, maar daardoor ook minder ruimte voor mooie verrassingen. Ligt het dan aan het programma dit jaar of toch meer aan mijn mogelijkheden dat ik dit jaar slechts één keer vijf sterren gaf en maar eenmaal onder de drieënhalf uit kwam?

Natuurlijk speelt de eigen selectie daarbij elk jaar wel een rol, en mijn nummer één van deze editie was in zekere zin enigszins een gok, maar toch voelt dit jaar anders aan. Minder compleet, waardoor de terugblik die ik normaliter elk jaar schrijf dit keer niet echt het gewenste overzicht zou kunnen bieden. Het spijt me vooral dat ik R100 moest missen, de naar het schijnt hilarische nieuwste film van Matsumoto (Symbol). Maar naar het schijnt gaat die in april nog op Imagine draaien, dus daar zal een collega dan nog wel verslag van doen.

La Jalousie kon ik gelukkig nog wel meepakken. Een heerlijke, verrassend lichte film over liefde, overspel en uiteraard jaloezie. Regisseur Philippe Garrel baseerde zich deels op een episode uit het leven van zijn eigen vader, die in de jaren zestig zijn vrouw voor een nieuwe vriendin verliet. Met mooi spel van zoon Louis Garrel als een versie van de grootvader waar hij naar vernoemd is, en Anna Mouglalis als de gecompliceerde vriendin met wie het ook niet zomaar even makkelijk gaat. Gezien de focus op de duistere kant van de liefde is het opmerkelijk hoe fijntjes de relatief korte film (76 minuten) voorbijvliegt. Ondanks dat er nauwelijks van een plot te spreken valt bevat La Jalousie geen enkel overbodig grammetje vet en is haast perfect te noemen in zijn complexe doch eenvoudige portret van de liefde in al zijn facetten. Inclusief de relatie tussen Louis en zijn dochter uit zijn vorige relatie, wat eigenlijk nog wel de leukste momenten oplevert.

[rating 4.5]

Het is eigenlijk opmerkelijk dat de film van Garrel bij de recente nominaties voor de Césars compleet genegeerd is. Dat de film op Rotterdam niks won, is dan weer niet heel vreemd. Wel vielen de volgende films in de prijzen: De Hivos Tiger Awards voor debuutfilms gingen naar het Japanse Anatomy of a Paper Clip, het Deense Something Must Break en het Koreaanse Han Gong-Ju. De Big Screen Award (levert Nederlandse distributie op) was voor het Russische Another Year.De persprijzen waren voor het Thaise The Songs of Rice (FIPRESCI prijs, de internationale persprijs) en het Chileense To Kill a Man[ (KNF, de Nederlandse). De Moviezone Award ging naar het Franse Jacky au royaume des filles en de publieksprijzen naar het Amerikaanse Nebraska (hoogste gemiddelde waardering bezoekers) en de Indiase openingsfilm Qissa ( Dioraphte Award voor beste publieksfilm ondersteund door het Hubert Bals Fonds). Dat is meteen de enige uit dat rijtje die mijn persoonlijk top tien van het festival haalde:

1. Norte, the End of History (Lav Diaz, Filippijnen, 2013)
2. La jalousie (Philippe Garrel, Frankrijk, 2013)
3. Only Lovers Left Alive (Jim Jarmusch, Verenigde Staten, 2013)
4. Her (Spike Jonze, Verenigde Staten, 2013)
5. A Touch of Sin (Jia Zhang-ke, China, 2013)
6. Qissa (Anup Singh, India, 2013)
7. On The Beat (Ning Ying, China, 1995)
8. Our Sunhi (Sang-soo Hong, Zuid-Korea, 2013)
9. Tamako in Moratorium (Nobuhiro Yamashita, Japan, 2013)
10. Redemption (Miguel Gomes, Portugal/Duitsland/Italië/Frankrijk, 2013)

Bovenstaande is geselecteerd uit een totaal van negentien films. Voor een volledig overzicht van alle films die ik op het festival zag, met cijfers, kun je hier terecht.

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2014 pagina voor meer verslaggeving.