Sommige dagen kun je op het IFFR een logisch, samenhangend programma voor jezelf samenstellen. Vaker zie je op een dag echter heel uiteenlopende films, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Toch kan dat juist voor interessante contrasten zorgen en onverwachte thematische tegenstellingen die samen juist resulteren in een boeiend beeld op verscheidene werelden en de verschillen daartussen. De titelpersonages Tamako en Siddharth, en hun vaders, leiden hele andere levens, net als hun vaders. In Tamako in Moratorium ziet de Tamako's pa haar liever vertrekken, terwijl de vader van Siddharth de straten van meerdere steden afzoekt om zijn vermiste zoon te vinden.

Tamako in Moratorium is een klein dramadoet denken aan het werk van de grote Ozu (met name Late Spring, An Autumn Afternoon). Hoewel de regisseur (die eerder Linda Linda Linda maakte) tijdens de Q & A aangaf dat hij die titels pas zag omdat hij tijdens het draaien op de gelijkenis werd gewezen. Tamako is drieëntwintig, net afgestudeerd en is weer komen wonen bij haar alleenstaande vader. Ze leest strips, kijkt televisie en speelt computerspelletjes, terwijl haar pa een sportwinkel runt, en al het huiswerk doet. Vooral in het dagelijkse koken steekt hij veel energie, zorg en aandacht.

Het verhaal is opgedeeld in vier segmenten, elk corresponderend met een jaargetijde. Wat ook gereflecteerd wordt in de heerlijk uitziende gerechten die de vader serveert, wat hij veelvuldig doet. Van de vele eetscènes krijg je geheid honger. Regisseur Nobuhiro (Linda Linda Linda) vindt humor in alledaagse observaties en het eigenlijk asociale gedrag van Tamako, wiens leven door haar eigen toedoen een jaar lang stilstaat. Het komische hoogtepunt daarvan is een scène waarin zij een mogelijke nieuwe liefde van haar vader probeert af te schrikken door allerlei manieren op te noemen waarop haar vader haar irriteert – maar ze schetst onbedoeld juist het beeld van een lieve, verantwoordelijke en zorgzame man die bovendien goed kan koken.

[rating 4]

Siddharth zelf komt nauwelijks voor in de film die naar hem vernoemt wordt. Aan het begin wordt de twaalfjarige jongen op een bus gezet in Delhi om in een andere stad een maand lang in een fabriek te werken om de familie (pa, ma en kleine zus) financieel bij te staan in moeilijke tijden. Hij keert echter niet terug. Vermoedelijk is hij gekidnapt, maar niets is zeker. De politie kan weinig uitvoeren en andere hulporganisaties blijven ook in gebreke – deels omdat de familie zo arm is dat ze geeneens een foto van hun zoon hebben (naast dat ze niet weten hoe een telefoon te bedienen – dat doet hun zes-jarige dochtertje voor hen). Dus moet vader Mahendra zelf op zoek. Maar hij moet ook blijven werken als “chain-wallah” (iemand die ritsen maakt) om zijn gezin te onderhouden.

Dus is het eerst lenen bij familie en vrienden én wekenlang sparen om dan een paar dagen iets te ondernemen, en dat patroon herhaalt zich enkele malen. Mahendra is een aantal weken bezig om er achter te komen waar Dongri is, een plek waar hij en de inwoners van Delhi nog nooit van hebben gehoord – totdat hij iemand met een smartphone tegenkomt die met Google in 2 seconden hem kan vertellen dat het een wijk in het noorden van Mumbai is. Ondanks zijn gebrek aan kennis en vermogen blijft hij alsmaar doorgaan, en Siddharth is een ode aan deze onverzettelijkheid, het doorzettingsvermogen van een arme man die alles tegen schijnt te hebben.

[rating 4]

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2014 pagina voor meer verslaggeving.