Elk jaar worden op het IFFR één of meerdere filmmakers geëerd met een retrospectief. Dat kan een oude man of vrouw zijn die jarenlang obscure arthouse of experimentele films maakte, of een relatief jonge regisseur van uitstekend commercieel werk die dankzij de taalbarrière nooit zal doorbreken tot het grote publiek. In 2014 is de beurt aan de oude Deen Nils Malmros, volgens het programmaboekje zogenaamd de 'vader van het Deense realisme', die in eigen land even bekend zou zijn als Lars von Trier. Buiten Denemarken ontbreekt het echter nog aan erkenning (of überhaupt herkenning). Zal die nu dan eindelijk volgen?

Malmros zou aanvankelijk chirurg worden, net als zijn vader voor hem. Totdat hij in 1962 Truffauts Jules et Jim zag, toen besloot hij films te gaan maken. Die inspiratie is duidelijk terug te zien in zijn eerste films over jonge jongens. Daarbij putte hij voor de verhalen ook veelal uit zijn eigen ervaringen, iets dat hij zijn hele carrière is blijven doen. Niet alleen zijn jeugd komt voorbij in zijn werk, later verkent hij ook zijn gevoelens als volwassene, als vader en als zoon. Daarbij gaat hij controversiële onderwerpen en persoonlijke ontboezemingen niet uit de weg, wat soms zeer confronterend kan zijn.

Lars Ole 5.C uit 1973 is zijn tweede film, en de eerste in een losse trilogie over zijn jeugd (de andere delen zijn Boys uit 1977 en Tree Of Knowledge uit 1981). Lars Ole is een jochie dat rondhangt met zijn vriendjes, verliefd wordt op een meisje en zo nu en dan gepest wordt door ietwat aggressieve en/of oudere jongens. Deels door de rauwe docustijl komt het portret van Lars Ole en zijn beste vriend behoorlijk intiem over, en doet denken aan de vroege kinderfilms van de Iraanse Kiarostami uit dezelfde tijd, hoewel Malmros dat hoge niveau nooit helemaal bereikt.
[rating 3.5]

Beauty and the Beast is een intrigerende doch soms zeer ongemakkelijke film. Kennelijk schreef Malmros de rol van de zestien-jarige dochter speciaal voor de even oude Line Arlien-Søborg. Zij speelt de mooie dochter van een vader die slecht kan accepteren dat zijn kind aan het opgroeien is. Hij gedraagt zich daarbij echter eerder als jaloerse ex. Houdt hij van haar puur als vader of is hier meer gaande? Vooral een scène waarin hij aandachtig topless foto's van haar bestudeert (die haar vriendje van haar nam) heeft iets dubieus. Daarbij vraag je je toch ook af in hoeverre dit nu werkelijk op eigen ervaringen en gevoelens van de regisseur is gebaseerd en waarom hij dit nou specifiek voor de jonge actrice schreef. Desalniettemin is het een sterk drama over een onzekere vader-dochterverhouding met een ongebruikelijke dubbele laag.
[rating 4]

Facing the Truth is daarentegen een doorsnee historisch drama. Of eigenlijk zelfs een standaard biopic, over zijn vader Richard Malmros. Die opgroeide tijdens de Eerste Wereldoorlog en in de jaren dertig en veertig onder de Nazi's risico's nam als chirurg met experimentele techniek. Decennia later wordt hem dit aangerekend door een journalist. Het lijkt erop dat Malmros zijn vader niet wilde vrijpleiten, maar wel wilde uitleggen hoe die tot zijn beslissingen kwam zonder zeker te zijn van de consequenties. Daarnaast benadrukt de filmmaker zijn vaders levenslange schuldgevoel. Des te vreemder is het dat de film zo onpersoonlijk overkomt en afstandelijk blijft. Opvallend is daarbij wel de mooie, zorgvuldige (zwart-wit) cinematografie, die leek in het verleden veel minder uitgedacht.
[rating 3]

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2014 pagina voor meer verslaggeving.