Ik heb het hier nog niet eerder over gehad, maar deze editie van het filmfestival van Cannes is voor ons Nederlanders natuurlijk een hele speciale. Zoals velen al zullen weten, dingt er voor het eerst in negenendertig jaar een film van eigen bodem mee naar de Gouden Palm. En vandaag is de grote dag dan eindelijk gekomen: Borgman gaat in première. Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met bellen, mailen en rondlopen zodat ik er zo veel mogelijk van mee kan krijgen. En het is gelukt. Naast de persvoorstelling waar ik zo naartoe ga, ben ik vanavond bij de galapremière en ga ik daarna naar het speciaal georganiseerde feest. Natuurlijk zal ik daar weer zo snel mogelijk verslag van doen. Eerst nog maar even terugblikken op gisteren, want ik heb weer genoeg gezien en gedaan.

De dag kwam wat slecht op gang, omdat ik op het laatste moment hoorde dat een afspraak niet doorging, waardoor ik ‘s ochtends nog flink heb moeten haasten om de vertoning van Jimmy P. te halen. Achteraf gezien had ik dat beter niet kunnen doen. Hoewel het uitgangspunt sterk is, bleek het allemaal saai formulewerk te zijn. Het waargebeurde verhaal gaat over een indiaan in de Verenigde Staten die kampt met ernstige hoofdpijn, waarop hij door artsen schizofreen wordt verklaard en opgesloten. Er moet een psycholoog aan te pas komen om te bewijzen dat hij getraumatiseerd is en om dat trauma te verwerken. Jammer genoeg gaat de film vrijwel volledig over dat laatste, waardoor we dus twee uur de hoofdpersoon in de verleden tijd horen praten, inclusief gezapige flashbacks. Jammer van de sterke rol van Benicio del Toro.

[rating 2]

Door de tweede film, het Chinese Bends, werd ik wel gegrepen. Het speelfilmdebuut van de Chinese Flora Lau, meedraaiend in de Un Certain Regard-sectie, laat een raak beeld zien van mensen die zelfvoorzienend willen zijn en er aan de oppervlakte gelukkig uit zien, maar in werkelijkheid grote moeite hebben om zichzelf staande te houden. Iedereen moet zijn eigen boontjes zien te doppen en in de tussentijd zorgen dat ze geen gezicht verliezen. Dit alles speelt zich af rond het grensgebied tussen Hongkong en China. Vanuit beide plekken wordt een personage gevolgd, zodat mooi duidelijk wordt hoe verschillend mensen lijken te zijn, maar hoe weinig dat uiteindelijk uitmaakt als iedereen langs elkaar heen leeft.

[rating 4]

Een heerlijke afsluiter van de dag was Jodorowsky’s Dune, een energieke documentaire over een ambitieus filmproject in de jaren zeventig dat op het laatste moment vanwege geldgebrek niet meer gemaakt kon worden. Later werd het project opgepakt door David Lynch, maar die versie verschilt enorm van wat het geweest zou moeten zijn. Denk aan Salvador Dalí in de rol van de keizer en een rondzwevende, moddervette Orson Welles, alles ondersteund door muziek van o.a. Pink Floyd. Enthousiast vertellen producenten, filmcritici, regisseurs (Jodorowsky zelf het meest) over hoe de film zou zijn geweest en welke invloed hij heeft gehad op het verloop van de filmgeschiedenis, ondanks dat hij niet is gemaakt. Fascinerend, geestig en inspirerend.

[rating 4]

Ik had nog gepland om naar de nachtvoorstelling van Monsoon Shootout te gaan, omdat ik vandaag de regisseur zou interviewen. Inmiddels is dat op losse schroeven komen te staan, dus heb ik de rest van de avond artikelen geschreven die ook nog af moesten. Ergens kwam het dus wel goed uit. Mocht het interview doorgaan, dan moet dat maar zonder dat ik de film gezien heb. Ook een uitdaging.

Nu sta ik dus in de startblokken om naar Borgman te gaan. Ik had er uiteraard ook voor kunnen kiezen om de film alleen vanavond bij de première te bekijken, maar ik wil toch weten hoe die immense groep journalisten in het Théâtre Lumière gaat reageren. Een daverend applaus, of een doodse stilte? We zullen zien.