Kon Gerald Butler je eenvoudig overtuigen deze film te regisseren?
Gerry zit vol energie, dus toen we elkaar ontmoetten ging hij hard van start: ‘wat vind je van dit scenario? Er zitten dingen in die ik wil doen, laten we de film maken!’ Je wacht dan even en probeert wat inspraak te krijgen, en dan zeg je uiteindelijk ‘ik vind het goed’. Ik kende hem trouwens al omdat ik wilde dat hij de rol van Mitch Rapp in Consent to Kill (gebaseerd op het boek van Vince Flynn) zou spelen, maar CBS Films wilde een Amerikaan voor die rol. Dus toen we het over deze film hadden, zei ik hem dat het leuk zou zijn omdat hij hen nu kon laten zien hoe goed hij was voor die rol. En dat is hoe deze film tot stand is gekomen.

Gerry speelde twee rollen tijdens de opnames: die van producent en acteur. Was het interessant om in die hoedanigheid met hem te werken?
Het was waanzinnig, maar op een goede manier. Ik kon tegen hem praten als een acteur, maar steeds als de camera’s stopten met filmen, kwam hij naar me toe om te praten over schema’s en andere productiezaken. Op een gegeven moment zei ik hem, ‘Gerry, je moet nu even de acteur zijn.’ In de weekenden, of aan het einde van de dag, als iedereen al klaar was, wilde Gerry meestal nog dingen met me bespreken. En soms belde hij me om twee uur ’s nachts omdat hij zich overal druk om maakt. Ik moest hem er steeds aan herinneren dat hij overdag als acteur voor de camera’s moest staan, en dan hing hij op om zich voor te breiden en zich daar druk over te maken (lacht)!

Ik vind het geweldig hoe deze film meteen met actie begint. Was dit een van de grootste films die je ooit hebt geregisseerd?
Ja. We moesten daarom ook enorm veel plannen. Ik ben als een dirigent, op een gegeven moment sluipt er een ritme mijn hoofd in, en dan begin ik met plannen tot ik erbij neerval, dan doe ik de opnames, en dan ben ik doodsbang dat niets goed uitpakt. Eerlijk waar, je doet het gewoon en denkt er niet meer over na.

Je achtergrond ligt in het regisseren van muziekvideo’s. Daarbij is de montage van levensbelang, helpt dat bij het regisseren van films als deze?
Het speelt zeker mee. Een vriend van me noemt me altijd maestro. Hij zegt dat ik een interne soundtrack of een ritme in mijn hoofd heb. En hij heeft gelijk want je moet een bepaald gevoel hebben van waar je heen wil en waar je in gaat snijden; je moet er dus veel dingen bij verzinnen.

Je hebt een indrukwekkende cast voor de film weten te verzamelen. Was je verrast dat je iedereen aan boord kreeg?
Ik sprak eerst met Morgan (Freeman) en legde hem uit waar de film over zou gaan en hij ging meteen overstag. Toen dacht ik, ‘o.k., we hebben Morgan Freeman.’ Aaron Eckhart vertelde ik dat ik hem nodig had om de president te spelen, waar hij ook meteen positief op reageerde. Toen moest ik Melissa Leo nog aan boord krijgen… en ik wist dat er iemand moest zijn die zou weigeren, maar Melissa deed ook mee. Het ging maar door.

Was dit de makkelijkste casting die je ooit voor een film hebt gedaan?
Het is waanzinnig, maar ze zeiden allemaal dat ze met me wilden werken en ik wachtte op het moment dat iemand niet meer mee zou kunnen doen, bijvoorbeeld vanwege door elkaar lopende schema’s, maar dat gebeurde gewoon niet.

Aaron Eckhart en Melissa Leo zitten zowat de hele film vastgebonden op de vloer, maar toch vond Aaron het erg leuk om mee te doen aan die scènes. Hoe slaagde je erin het interessant te houden?
Het zijn geweldige acteurs. Het ging net zo bij Training Day, toen had ik twee geweldige acteurs die continu in één auto moesten zitten. Maar tijdens het casten van de film wist ik dat we deze scènes moesten maken, en ik wist dat ik geweldige acteurs nodig had om een optreden te verzorgen dat je op de meest subtiele manier mee kan slepen. Dat is echt hun verdienste.

Even iets anders. Een van de dingen uit de film die ik maar moeilijk kan geloven is dat het vijftien minuten duurt voordat het leger het witte huis kan bereiken als dat aangevallen wordt. Is dat echt waar?
Oh ja, toen ik het scenario las, stuurde ik het naar wat vrienden die in dienst zijn, en zij vertelden dat er geen directe route naar het witte huis is, wat bewust zo gedaan is. Het duurt dus echt een kwartier voordat grondtroepen het witte huis kunnen bereiken.

Misschien veranderen ze dat wel na het zien van deze film.
Ik denk dat ze dat misschien wel willen doen ja (lacht).

Het is me verteld dat je een erg rustige regisseur bent op de set. Maar toch zijn je films erg intens om te zien. Hoe blijf je zo rustig?
Ik ben net als een vreedzame krijger. Ik was niet altijd zo, maar ik weet wel dat je leert dat er een bepaalde manier is om je boodschap op een respectvolle manier aan iedereen over te brengen. En er is een manier om jezelf rustig te krijgen in van die gespannen situaties waardoor je echt kunt zien welke beslissingen genomen moeten worden. Zo hoef je niet mee te doen met de chaos en beslissingen niet op basis van emoties te nemen. Dat is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd en nog steeds leer.

Helpt dit ook bij het maken van keuzes voor toekomstige projecten?
Ja, ik wil persoonlijkere verhalen maken, andere scenario’s die me toestaan mijn levenservaringen over te brengen. Dat hoeft niet met geweld gepaard te gaan, maar kan net zo goed met echte emoties te maken hebben, die dieper zijn, krachtiger en meer inspiratie naar het scherm brengen.