Mijn collega Arman schreef hier drie dagen terug dat jongeren de rode draad van het festival zijn dit jaar, en daar zou hij best wel eens gelijk in kunnen hebben. Zo kwam hij tussen al de titels die hij besprak of noemde niet eens toe aan de film Play van Ruben Östlund, die ook al over kinderen gaat. Maar Östlund is het niet zozeer te doen om de emoties of beleving van zijn personages, het gaat hem om de grotere maatschappelijke analyse. Althans, hij stelt dat de kinderen zelf nauwelijks kunnen bevatten wat er met hen gebeurt en waarom ze handelen zoals ze doen.

Net als in zijn eerste lange speelfilm, Involuntary, die enkele jaren geleden in Rotterdam draaide, grijpt de Zweed in Play een aantal gebeurtenissen aan om grotere maatschappelijke problemen te bestuderen. Drie rijkere jongens worden door vijf armere jongens geïntimideerd en uiteindelijk op geraffineerde wijze zonder geweld beroofd. Het zou allemaal op een echte bende gebaseerd zijn, waar Östlund zelfs politiedossiers over las om de film zo realistisch mogelijk te maken. De vragen die hij vervolgens stelt in wat losse scènes worden er bij de haren bijgesleept, vooral omdat de film bijna geheel uit observatie in plaats van analyse bestaat. Het resultaat is nogal schematisch en enigszins geforceerd zonder echt ergens inzicht in te bieden.

[rating 2.5]

La Leggenda di Kaspar Hauser is hele andere koek. Werner Herzog maakte ooit al een film over Kaspar Hauser, maar deze Italiaanse film is compleet anders. Kaspar wordt door een veelal topless vrouw gespeeld maar toch door iedereen jongen genoemd, spoelt aan op een mysterieus onbekend Italiaans eiland (met een soort western landschap) en wordt daar door een zeer excentrieke sheriff (die voor en na elk zinsdeel 'yeah' knauwt) tot dj opgeleid. Door Vincent Gallo gespeeld, die ook diens tweelingbroer in motorhelm speelt, de een in het Engels en de ander in het Italiaans.

Veel dansscènes op de techno van Vitalic, vooral met Kaspar Hauser die eigenlijk continu in dansbeweging is (en altijd een koptelefoon opheeft die nergens aan verbonden is). En dat in lege woestijnlandschappen, met op zijn hoogst Vincent Gallo en een hoertje die meedoen. Bizarre scènes volgen op maf gedoe, soms hilarisch en/of fascinerend, soms flauw en stompzinnig. Wat het allemaal moet betekenen, Gallo mag het weten. De kritiek op de zekerheden van wetenschap en religie zoals die in Herzogs versie van het verhaal zaten zijn hier in ieder geval ver te zoeken. Maar origineel en zo nu en dan zeer grappig en verfrissend is de film wel, met louter surrealistische dialogen en zeer lange shots.

[rating 4]

Alps biedt nog meer gekkigheid, maar met een veel serieuzere bedoeling. De Griek Yorgos Lanthimos keert terug op het festival nadat hij twee jaar geleden furore maakte met Dogtooth. Wederom heeft hij een ernstige film gemaakt met veel absurde humor. De Alpen van de titel zijn een groep mensen die zich verhuren aan mensen die rouwen om iemand die net overleden is, waarbij zij de rol spelen van de overledene. Het is echter maar de vraag of dit rollenspel de therapeutische werking heeft die de Alpen beweren dat het heeft.

De film zit vol met vreemde en/of dubieuze relaties en machtsverhoudingen die samen met het absurdisme één van de Alpen tot steeds ergere waanzin drijven. Verliest men zich in de Griekse samenleving in de rollen die men zichzelf op heeft gelegd? Het kan geen toeval zijn dat deze film gemaakt werd tijdens de ontsporing van Griekenland. In de film valt er echter een stuk meer om te lachen, maar onder dat oppervlak borrelt van alles en naarmate een climax nadert breekt de narigheid door de absurde façade heen. Wat blijkt? Die is nog absurder.

[rating 4]