in Events & Festivals
Na dan toch eindelijk aangekomen te zijn en donderdagavond mijn eerste film te zien, merkte ik meteen toch weer een van de voordelen van een film op een filmfestival te zien in plaats van 'normaal' in de bioscoop. Want waar anders zou ik na afloop van de film in gesprek raken met een Chinese scriptschrijver, luisterend naar de naam Ty, die me weet te vertellen dat het script naar Chinese maatstaven toch wel wat ridicuul was, en men in China hierom moet lachen terwijl westerlingen helaas zo het beeld krijgen dat Chinese films zo in elkaar zitten omdat zij het wél als zoete koek slikken.
De film in kwestie was Reign of Assassins (2010), gecoregisseerd door niemand minder dan John Woo - hoewel zijn hand er niet direct in te herkennen was (zelfs geen witte duiven!). Deze film opende het zogenaamde Water Tiger Inn gedeelte van het festival, dat gewijd is aan de wuxiafilm, de Chinese martial-artsfilm. Het verhaal over een stel moordenaars op zoek naar spirituele verlichting of lichamelijke restoratie zit boordevol plottwists en spectaculaire gevechten, waar deze westerling inderdaad van smulde zonder de kritiek van Ty. Wel zit de camera regelmatig iets te dicht op de actie en is de montage wat te snel, waardoor de gecompliceerde doch gracieuze lichaamsbewegingen niet altijd te volgen zijn. Verder is het een mooie toevoeging aan het genre met de altijd goede Michelle Yeoh in de hoofdrol.
[rating 4]
De volgende ochtend was het hilarische Zebraman 2 een hele andere ervaring. Takashi Miike herdefinieert 'over de top'. Want als je denkt dat je niet meer verder kan en de hoogste top hebt bereikt, laat Miike er eentje zien die nog twee keer zo groot is en springt daar met gemak ruim over heen. Het verhaal is dan ook nauwelijks samen te vatten. Voor dit vervolg op Zebraman gaan we naar de toekomst, naar 2025. Tokio is Zebra City geworden en daar is o.a. ook een Zebra Queen, een gemene popster à la Lady Gaga waarvan hele videoclips de revue passeren. En dat is slechts het topje van de ijsberg, het wordt alleen maar krankzinniger en absurder. Een origineel vervolg.
[rating 4]
Het voor vijf Oscars genomineerde Black Swan is ook flink over de top, maar zonder uitbundigheid of humor van Miike. Sterker nog, de doodserieuze handheld filmstijl staat in scherp contrast tot de belachelijk theatrale manier waarop Aronofsky over de top gaat. Hij ramt zijn idee van dualiteit erin door waar het even kan via spiegelbeelden te filmen maar zegt er verder weinig mee. Het script, zijn grootste vijand door stupide psychologie en dialogen, laat bijvoorbeeld Vincent Cassels balletchoreograaf (sowieso een stompzinnig personage) nog eens letterlijk zeggen tegen ballerina Natalie Portman dat ze moet veranderen in haar eigen slechte tweeling. Dat de film regelmatig nog best te genieten valt heeft niets te maken met de lesbische seksscène waar een (internet)hype om is ontstaan, maar komt puur doordat Aronofsky ondanks alles een ontzettend getalenteerd filmmaker is die weet hoe je iets boeiend in beeld brengt. Helaas zitten er ook flink wat scènes in zoals die in de nachtclub, die even slecht als het script zijn.
[rating 2.5]
De film in kwestie was Reign of Assassins (2010), gecoregisseerd door niemand minder dan John Woo - hoewel zijn hand er niet direct in te herkennen was (zelfs geen witte duiven!). Deze film opende het zogenaamde Water Tiger Inn gedeelte van het festival, dat gewijd is aan de wuxiafilm, de Chinese martial-artsfilm. Het verhaal over een stel moordenaars op zoek naar spirituele verlichting of lichamelijke restoratie zit boordevol plottwists en spectaculaire gevechten, waar deze westerling inderdaad van smulde zonder de kritiek van Ty. Wel zit de camera regelmatig iets te dicht op de actie en is de montage wat te snel, waardoor de gecompliceerde doch gracieuze lichaamsbewegingen niet altijd te volgen zijn. Verder is het een mooie toevoeging aan het genre met de altijd goede Michelle Yeoh in de hoofdrol.
[rating 4]
De volgende ochtend was het hilarische Zebraman 2 een hele andere ervaring. Takashi Miike herdefinieert 'over de top'. Want als je denkt dat je niet meer verder kan en de hoogste top hebt bereikt, laat Miike er eentje zien die nog twee keer zo groot is en springt daar met gemak ruim over heen. Het verhaal is dan ook nauwelijks samen te vatten. Voor dit vervolg op Zebraman gaan we naar de toekomst, naar 2025. Tokio is Zebra City geworden en daar is o.a. ook een Zebra Queen, een gemene popster à la Lady Gaga waarvan hele videoclips de revue passeren. En dat is slechts het topje van de ijsberg, het wordt alleen maar krankzinniger en absurder. Een origineel vervolg.
[rating 4]
Het voor vijf Oscars genomineerde Black Swan is ook flink over de top, maar zonder uitbundigheid of humor van Miike. Sterker nog, de doodserieuze handheld filmstijl staat in scherp contrast tot de belachelijk theatrale manier waarop Aronofsky over de top gaat. Hij ramt zijn idee van dualiteit erin door waar het even kan via spiegelbeelden te filmen maar zegt er verder weinig mee. Het script, zijn grootste vijand door stupide psychologie en dialogen, laat bijvoorbeeld Vincent Cassels balletchoreograaf (sowieso een stompzinnig personage) nog eens letterlijk zeggen tegen ballerina Natalie Portman dat ze moet veranderen in haar eigen slechte tweeling. Dat de film regelmatig nog best te genieten valt heeft niets te maken met de lesbische seksscène waar een (internet)hype om is ontstaan, maar komt puur doordat Aronofsky ondanks alles een ontzettend getalenteerd filmmaker is die weet hoe je iets boeiend in beeld brengt. Helaas zitten er ook flink wat scènes in zoals die in de nachtclub, die even slecht als het script zijn.
[rating 2.5]
