Vorig jaar volledig afwezig, maar dit jaar weer terug van weggeweest: anime, de Japanse animatie. In de vorm van drie heel verschillende films, allemaal erg creatief en met een geheel eigen stijl. De kwaliteit varieert ook, van excellent tot niet helemaal geslaagd. De laatste bestaat eigenlijk uit vijf korte films, en de eerste is zo goed dat men in de Japan Times al spreekt van de nieuwe Miyazaki als ze het over Mamoru Hosoda hebben en zijn nieuwste film:

Summer Wars is dan ook een heel bijzondere film, een enerverende achtbaanrit over hoe een nerd vanaf een laptop de wereld redt. Een online wereld genaamd Oz wordt overgenomen door een kunstmatige entiteit die zo de échte wereld begint te ontregelen. Kenji moet hem zien tegen te houden, terwijl hij door het populairste meisje van school is meegevoerd naar de honderdste verjaardag van haar oma om net te doen alsof hij haar aanstaande is. De film zit boordevol personages van wie er verrassend veel goed uitgewerkt worden en een eigen identiteit krijgen. Ondanks het hoge tempo en de vele fantastische plottwists in cyberspace blijft het familieverhaal het belangrijkste. Hosada creëert een mooie balans tussen de gebeurtenissen in beide werelden en verliest nooit de menselijke emoties uit het oog. Tegelijk zorgt hij ervoor dat de ontwikkelingen in beide gevallen retespannend blijven en voegt ook nog een vleugje humor toe. Op alle mogelijke fronten meer dan geslaagd, enerverend entertainment dat ook nog eens commentaar levert op hoe elektronische gadgets en internet ons leven steeds meer beheersen. Stoot Hosoda Miyazaki van de troon als koning van de Japanse animatie? Het zou zomaar kunnen.
[rating 5]

Oblivion Island: Haruka and the Magic Mirror is op een heel andere wijze geanimeerd. Waar Summer Wars nog traditioneel in 2D is geanimeerd, is deze film overduidelijk met de computer gemaakt. Het maakt hem er niet minder mooi op. Oblivion Island is een moderne variant op Alice in Wonderland en daarbij een stuk betere versie dan die recente van Tim Burton. Het 'Wonderland' is hier een stad die bestaat uit alle door mensen vergeten voorwerpen. Haruka raakt er in verzeild omdat ze haar oude handspiegel terug wil, maar spiegels zijn hier magisch, van grote waarde en dus niet zomaar terug te krijgen. Prachtige animatie, geinige wezens en een mooi verhaal over het koesteren van herinneringen leveren een genot om naar te kijken op.
[rating 4]

Genius Party Beyond is wéér heel wat anders. Het is een feestje van verschillende animators die hun korte films hebben samengevoegd tot één film, voor de tweede keer (het is een 'vervolg' op Genius Party). Probleem is dat het soms een beetje hun feestje blijft en niet het onze wordt. Slechts enkele van de vijf korte films zijn echt goed. Vooral de steampunk van “Tojin Kit” en het muzikale mini-epos “Gala” zijn mooi en “Moondrive” is ook wel grappig. Het abstractere “Wanwa the Puppy” en “Dimension Bomb” werken minder, maar zijn wel de meest fantasierijke en in dat opzicht wel indrukwekkend. Dat is ook waarom de film, niet zo enorm geslaagd als geheel, toch thuishoort op Imagine: de ongebreidelde fantasie die er in tentoongespreid wordt. In vijf uiteenlopende animatiestijlen.
[rating 3]