Met de uitreiking van de publieksprijs aan het Spaanse Yo, Tambien en aansluitend de vertoning van De Vliegenierster van Kazbek, is het 39e Internationale Filmfestival van Rotterdam tot een einde gekomen. Het festival kende met 353.000 bezoekers een succesvolle editie. Vorig jaar werden er slechts 341.000 toeschouwers verwelkomd. Ook over het filmaanbod werd weinig geklaagd in Rotterdam. De Tigercompetitie was van een heel redelijk niveau en er waren genoeg kwalitatief hoogstaande films in de bijprogrammas te bewonderen.
Wat echter toch een vreemde keuze blijft, is de krampachtige wens van de festivalorganisatie om met behulp van vernieuwende initiatieven de filmcultuur te veranderen. Vorig jaar leverde dat het vreemde experiment op met drie korte films die dag en nacht op Rotterdamse wolkenkrabbers te zien waren, en dit jaar ging het vooral om Cinema Reloaded, een initiatief waarbij het publiek zelf geld kon doneren om de financiering van een drietal films rond te krijgen. Dat het experiment mislukt is, blijkt wel uit de geringe bedragen die werden opgehaald en hoewel de organisatie ongetwijfeld van een succes zal spreken en komend jaar weer met een nieuw initiatief zal komen, ligt de kracht van het IFFR juist in de traditionele filmbeleving.
Het publiek blijft namelijk in groten getale opdraven voor moeilijke films, waarvoor buiten het filmfestival om waarschijnlijk weinig animo zou zijn. In Rotterdam krijgen die films een uniek (en groot) podium, iets wat de (veelal) beginnende filmmakers zelf ook wel eens verbaast getuige de fotos die enkele regisseurs van de volle zalen namen. Persoonlijk blonk dit festival wat mij betreft uit in genrefilms. De beste film, City of Life and Death, is in mijn ogen een van de beste oorlogsfilms van de laatste jaren en slaagt erin de kijker emotioneel volledig te ontregelen door de opeenvolging van gruwelijke scènes. Bijna even sterk was de Franse gevangenisfilm Un Prophète van Jacques Audiard, in de eerste plaats ook een genrefilm, maar wel een die door gebruik van magisch-realistische scènes en de subtiele aandacht voor scheidslijnen in de multiculturele samenleving erin slaagt het genre te overstijgen.
Concluderend was het voor mij dan ook een zeer geslaagd filmfestival, met maar heel weinig slechte films (Visage, My Son, My Son, What Have Ye Done?), veel redelijke titels die ermee door konden, maar ook een aantal absolute meesterwerken. Dat is een mooie oogst voor tien dagen film kijken. Hieronder mijn persoonlijke favorieten.
Top 10:
1.City of Life and Death [rating 5]
2.Un Prophète [rating 5]
3.Lebanon [rating 4.5]
4.Fantastic Mr. Fox [rating 4]
5.Samson and Delilah [rating 4]
6.Bad Lieutenant: Port of Calls - New Orleans [rating 4]
7.Dogtooth [rating 4]
8.A Single Man [rating 4]
9.Yo, Tambien [rating 4]
10.Le Refuge [rating 4]
Beste Regie: Jacques Audiard, Un Prophète
Beste Acteur: Colin Firth, A Single Man
Beste Actrice: Lola Duenas, Yo, Tambien
Beste Scenario: Wes Anderson & Noah Baumbach, Fantastic Mr. Fox
Beste Debuut: Lebanon, Samuel Maoz
Nieuwe Acteur/Actrice: Tahar Rahim, Un Prophète en Julie Solokowski, Hadewijch
Wat echter toch een vreemde keuze blijft, is de krampachtige wens van de festivalorganisatie om met behulp van vernieuwende initiatieven de filmcultuur te veranderen. Vorig jaar leverde dat het vreemde experiment op met drie korte films die dag en nacht op Rotterdamse wolkenkrabbers te zien waren, en dit jaar ging het vooral om Cinema Reloaded, een initiatief waarbij het publiek zelf geld kon doneren om de financiering van een drietal films rond te krijgen. Dat het experiment mislukt is, blijkt wel uit de geringe bedragen die werden opgehaald en hoewel de organisatie ongetwijfeld van een succes zal spreken en komend jaar weer met een nieuw initiatief zal komen, ligt de kracht van het IFFR juist in de traditionele filmbeleving.
Het publiek blijft namelijk in groten getale opdraven voor moeilijke films, waarvoor buiten het filmfestival om waarschijnlijk weinig animo zou zijn. In Rotterdam krijgen die films een uniek (en groot) podium, iets wat de (veelal) beginnende filmmakers zelf ook wel eens verbaast getuige de fotos die enkele regisseurs van de volle zalen namen. Persoonlijk blonk dit festival wat mij betreft uit in genrefilms. De beste film, City of Life and Death, is in mijn ogen een van de beste oorlogsfilms van de laatste jaren en slaagt erin de kijker emotioneel volledig te ontregelen door de opeenvolging van gruwelijke scènes. Bijna even sterk was de Franse gevangenisfilm Un Prophète van Jacques Audiard, in de eerste plaats ook een genrefilm, maar wel een die door gebruik van magisch-realistische scènes en de subtiele aandacht voor scheidslijnen in de multiculturele samenleving erin slaagt het genre te overstijgen.
Concluderend was het voor mij dan ook een zeer geslaagd filmfestival, met maar heel weinig slechte films (Visage, My Son, My Son, What Have Ye Done?), veel redelijke titels die ermee door konden, maar ook een aantal absolute meesterwerken. Dat is een mooie oogst voor tien dagen film kijken. Hieronder mijn persoonlijke favorieten.
Top 10:
1.City of Life and Death [rating 5]
2.Un Prophète [rating 5]
3.Lebanon [rating 4.5]
4.Fantastic Mr. Fox [rating 4]
5.Samson and Delilah [rating 4]
6.Bad Lieutenant: Port of Calls - New Orleans [rating 4]
7.Dogtooth [rating 4]
8.A Single Man [rating 4]
9.Yo, Tambien [rating 4]
10.Le Refuge [rating 4]
Beste Regie: Jacques Audiard, Un Prophète
Beste Acteur: Colin Firth, A Single Man
Beste Actrice: Lola Duenas, Yo, Tambien
Beste Scenario: Wes Anderson & Noah Baumbach, Fantastic Mr. Fox
Beste Debuut: Lebanon, Samuel Maoz
Nieuwe Acteur/Actrice: Tahar Rahim, Un Prophète en Julie Solokowski, Hadewijch
