Bekijk de afbeelding
Veel films op het IFFR van dit jaar gaan over de relatie tussen kinderen en hun ouders. In Dogtooth, dat hier al eerder werd besproken, wordt bijvoorbeeld getoond hoe ouders denken dat de persoonlijkheid van hun kinderen maakbaar is, met desastreuze gevolgen. Maar waar veel zogenaamde familiefilms de relatie tussen vader en zoon als uitgangspunt nemen, gaan drie films op het IFFR specifiek over de relatie tussen moeders en zonen.
Het debuut van de twintigjarige Xavier Dolan, die J'ai Tué Ma Mère schreef, regisseerde en de hoofdrol speelde, springt daarbij het meest in het oog. De jonge Canadees, wiens film in Cannes werd bekroond en ook in Rotterdam de prijs van de jongerenjury won, putte uit eigen ervaringen voor zijn film over de moeizame relatie tussen de zestienjarige Hubert en zijn moeder Chantal. De twee kunnen niet zonder, maar ook niet met elkaar leven getuige de vele, uitermate geestig in beeld gebrachte ruzies die ze uitvechten. Dolan toont zich in zijn debuutfilm een zeer groot talent en toont veel ambitie met zijn beeldtaal. Veel gebruik van slowmotions, (iets te) opzichtige verwijzingen naar de Russische montageschool en poëtische composities geven de film een extra dimensie mee en tillen J'ai Tué Ma Mère uit boven het niveau van sociaal-realistisch gezinsdrama tot een universeel, poetisch gefilmd portret van een voor iedereen herkenbare generatiekloof.
[rating 3.5]
Werner Herzog, die twee films in Rotterdam heeft draaien, verdiept zich in [/b]My Son, My Son, What Have Ye Done[/b] ook in de verhouding tussen moeder en zoon. De film begint met een politieagent die de moord van Brad McCullum op zijn moeder onderzoekt en kijkt dan vervolgens door middel van flashbacks terug op de ontstaansgeschiedenis van deze vreselijke daad. Helaas weet Herzog met deze film het niveau van Bad Lieutenant geen moment te evenaren. Zijn stokpaardjes als obsessie en de gekte die daarmee gepaard kan gaan, komen weliswaar langs in deze (mede door) David Lynch geproduceerde film, maar de film is over het algemeen te vreemd om echt te kunnen boeien. Onevenwichtig acteerwerk, matige dialogen, subplots die kant noch wal slaan; Herzog maakte een van de beste en een van de slechtste films van dit festival.
[rating 2]
Zuid-Koreaanse genrefilmer Boon Jong-Ho, die eerder succes had met Memories of a Murder en The Host, maakte afgelopen jaar al veel indruk op het Filmfestival van Cannes met zijn nieuwste film Mother, over een moeder die alles in het werk stelt om te bewijzen dat haar verstandelijk beperkte zoon onschuldig is aan de moord waar hij van verdacht wordt. Voortreffelijk geacteerd door Koreaanse soapster Kim Hye-Ja, mengt Boon met een prachtige visuele stijl op zeer logische wijze verschillende genres, zoals een politiedetective en een melodrama, door elkaar. Wat aan het slot echter vooral overblijft, is de onvoorwaardelijke liefde die elke moeder voor haar zoon koestert en die zelden zo mooi is verbeeld als in deze prachtige film.
[rating 4]
Veel films op het IFFR van dit jaar gaan over de relatie tussen kinderen en hun ouders. In Dogtooth, dat hier al eerder werd besproken, wordt bijvoorbeeld getoond hoe ouders denken dat de persoonlijkheid van hun kinderen maakbaar is, met desastreuze gevolgen. Maar waar veel zogenaamde familiefilms de relatie tussen vader en zoon als uitgangspunt nemen, gaan drie films op het IFFR specifiek over de relatie tussen moeders en zonen.
Het debuut van de twintigjarige Xavier Dolan, die J'ai Tué Ma Mère schreef, regisseerde en de hoofdrol speelde, springt daarbij het meest in het oog. De jonge Canadees, wiens film in Cannes werd bekroond en ook in Rotterdam de prijs van de jongerenjury won, putte uit eigen ervaringen voor zijn film over de moeizame relatie tussen de zestienjarige Hubert en zijn moeder Chantal. De twee kunnen niet zonder, maar ook niet met elkaar leven getuige de vele, uitermate geestig in beeld gebrachte ruzies die ze uitvechten. Dolan toont zich in zijn debuutfilm een zeer groot talent en toont veel ambitie met zijn beeldtaal. Veel gebruik van slowmotions, (iets te) opzichtige verwijzingen naar de Russische montageschool en poëtische composities geven de film een extra dimensie mee en tillen J'ai Tué Ma Mère uit boven het niveau van sociaal-realistisch gezinsdrama tot een universeel, poetisch gefilmd portret van een voor iedereen herkenbare generatiekloof.
[rating 3.5]
Werner Herzog, die twee films in Rotterdam heeft draaien, verdiept zich in [/b]My Son, My Son, What Have Ye Done[/b] ook in de verhouding tussen moeder en zoon. De film begint met een politieagent die de moord van Brad McCullum op zijn moeder onderzoekt en kijkt dan vervolgens door middel van flashbacks terug op de ontstaansgeschiedenis van deze vreselijke daad. Helaas weet Herzog met deze film het niveau van Bad Lieutenant geen moment te evenaren. Zijn stokpaardjes als obsessie en de gekte die daarmee gepaard kan gaan, komen weliswaar langs in deze (mede door) David Lynch geproduceerde film, maar de film is over het algemeen te vreemd om echt te kunnen boeien. Onevenwichtig acteerwerk, matige dialogen, subplots die kant noch wal slaan; Herzog maakte een van de beste en een van de slechtste films van dit festival.
[rating 2]
Zuid-Koreaanse genrefilmer Boon Jong-Ho, die eerder succes had met Memories of a Murder en The Host, maakte afgelopen jaar al veel indruk op het Filmfestival van Cannes met zijn nieuwste film Mother, over een moeder die alles in het werk stelt om te bewijzen dat haar verstandelijk beperkte zoon onschuldig is aan de moord waar hij van verdacht wordt. Voortreffelijk geacteerd door Koreaanse soapster Kim Hye-Ja, mengt Boon met een prachtige visuele stijl op zeer logische wijze verschillende genres, zoals een politiedetective en een melodrama, door elkaar. Wat aan het slot echter vooral overblijft, is de onvoorwaardelijke liefde die elke moeder voor haar zoon koestert en die zelden zo mooi is verbeeld als in deze prachtige film.
[rating 4]
