Het festival loopt op zijn einde. En met een programma van meerdere films per dag, lijkt het bijna onmogelijk dat er nog iets bijzit dat totaal afwijkt van wat ik al zag. Toch is dat nou precies het geval. Dit keer een opera, een concerttour en een Britse komedie. Heerlijk divers, precies zoals we van het IFFR gewend zijn.

A Walk Worthwhile is een video-opname van de Tsjechische jazz-opera A Walk Worthwhile. De opera draait om een echtpaar dat midden in een scheiding ligt en opeens te horen krijgt dat ze een miljoen dollar erven als ze een kind krijgen. Met dit bedrag voor ogen lijken alle huwelijksproblemen er even niet toe te doen, maar er blijken meerdere kapers op de kust te zijn. A Walk Worthwhile is een opera die van het scherm knalt. Prachtige liedjes, uitbundige decors en een fijne verhaallijn. De opera start en sluit af met een ode aan het theater, en een ode is het ook. De film maakt dan ook vooral duidelijk dat theater als theater gezien moet worden; een video-opname zorgt gewoon niet voor dezelfde energie. De Rotterdamse Schouwburg is nog tot zaterdag bezet, maar kort daarna ga ik er zeker weer een keer naartoe. Ik heb er nu al zin in.

[rating 3]

Ook concerten moeten eigenlijk gezien worden als concert en niet als film. Behalve als je er zelf bij was, dan zijn de opnames altijd mooi om terug te zien. The White Stripes: Under Great White Northern Lights draait om de concertreeks die The White Stripes in 2007 in Canada gaven. Het leuke aan deze tour is dat de focus niet ligt op de grote steden en grote concertzalen, maar dat broer en zus Jack en Meg juist de kleine zaaltjes opzoeken en daarnaast ook al hun dagen volplannen met surpriseoptredens in bussen, op marktpleinen, in bejaardentehuizen en in kroegen. Een leuk uitgangspunt dat waarschijnlijk ook de reden is geweest dat de film het tot het IFFR heeft geschopt, maar voor een band die zegt het directe contact met het publiek zo belangrijk te vinden is er wel heel weinig interactie met publiek en kijker. Tijdens de optredens hebben Jack en Meg alleen oog voor elkaar en hun instrumenten, en ook tussen de concerten door hebben ze weinig te melden. Vooral Meg zegt zoals we van haar gewend zijn vrijwel niets, en de drie keer dat ze toch iets zegt is het zo zachtjes dat het ondertiteld moet worden. Degene die geïnteresseerd zijn in The White Stripes kunnen dan ook beter gewoon een cd opzetten, want deze docu voegt helemaal niets aan de muziek toe.

[rating 2]

Als afsluiter dan maar weer gewoon een film zoals films bedoeld zijn. De keuze valt op de Britse komedie Skeletons, waarin twee geestenverdrijvers letterlijk de lijken bij mensen uit de kast halen. Na een aantal bizarre rituelen en een ridicule vragenlijst weten de twee mannen werkelijk alle geheimen van hun klanten te achterhalen, om vervolgens zowel hun klanten als het publiek in vertwijfeling achter te laten. Het gaat hen om de onthulling, het verwerken moeten de mensen zelf maar zien op te lossen. Het ontbreken van ondertiteling is bij Skeletons hier en daar een nadeel door de snelle en onduidelijk gesproken dialogen, maar het went snel en maakt de film er zeker niet minder bizar en grappig om. Een speciale vermelding gaat naar de prachtige muziek, die de sfeer lekker luchtig houdt terwijl het onderwerp zo luguber is.

[rating 3.5]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.