Met soms maar een half uur tussen twee films kan het lastig zijn direct de omschakeling te maken. Dat had ik gisteren bijvoorbeeld toen ik vanuit Le Refuge, de nieuwste van François Ozon (8 Femmes, Swimming Pool), door moest naar Vlees. Goede films hebben verwerkingstijd nodig. Maar, zo bleek na het zien van Vlees, slechte films soms nog meer. Mijn programma van vandaag was gevarieerd. Toch is het me gelukt een mooie lijn in het geheel te ontdekken: des te verder van Nederland, des te beter de film.
Laat ik dus maar zo ver mogelijk van huis beginnen met Fantastic Mr. Fox, de animatiefilm van Wes Anderson waar door velen al zo lang naar wordt uitgekeken. Naar het boek van Roald Dahl, met komisch genie Anderson aan het roer en een fenomenale stemmencast bij voorbaat al een hit, en achteraf gezien een dikke homerun. Vooral Willem Dafoe als de rat steelt werkelijk in al zijn scènes de show. De film is niet, zoals zoveel animatiegeweld tegenwoordig, met moderne computers en in 3D gemaakt. Hier is de film zich ook bewust van en op briljante wijze wordt hier steeds weer naar verwezen. Hoogtepunten zijn de scènes waarin Mr. Fox en de zijnen na een inbraak op de vlucht slaan. Alsof we in een 2D computerspel zitten leggen de personages van links naar rechts het parkoer langs alle obstakels af. Werkelijk elk beeld in de film zit tjokvol details en kleine grapjes die niemand de eerste keer allemaal zal zien. Fantastic Mr. Fox zal zich er dan ook prima voor lenen om vaak herkeken te worden. De eerste keer heb ik al genoten, maar ik gok dat herkijken de film alleen nog maar beter zou maken.
[rating 4]
Voor de vertoning van Valhalla Rising mag regisseur Nicolas Winding Refn kort nog een toelichting geven. Het uitgangspunt van een klassieke actiefilm maken over Vikingen is er niet van gekomen, zo zegt hij. Het eindresultaat is meer sciencefiction. Verder weet hij ons te vertellen dat er heel wat drugs in het maakproces hebben meegespeeld. Valhalla Risingdraait om One Eye, een moordmachine met één oog. Nooit praat hij, maar altijd willen we naar hem luisteren. De film is onderverdeeld in hoofdstukken en dompelt ons direct onder in een wereld waar mensen elkaar op de meest gruwelijke wijze afmaken. Naar eigen zeggen houdt Refn van expliciet geweld in films, en vindt hij het zelfs vaak grappig. En dat is te zien, Valhalla Rising is met afstand het gewelddadigste wat ik dit jaar op het IFFR heb gezien. One Eye start als gladiator, maar grijpt al snel zijn kans en vermoordt zijn eigenaars. Vervolgens sluit hij zich aan bij een groep kruisvaarders op weg naar Jeruzalem, maar of ze daar ooit zullen aankomen is maar de vraag. Valhalla Rising is prachtig gefilmd en ook de geluidseffecten zijn om te smullen, maar de overduidelijke geweldsfetisj van de regisseur doet de film geen goed. Naarmate de film vordert wordt trouwens ook die grote inspiratiebron van Refn, de drugs, steeds duidelijker. Steeds meer wordt het verhaal losgelaten tot er uiteindelijk alleen prachtig gestileerde beelden overblijven.
[rating 2.5]
In het Nederlandse Vlees viert een dikke slager zijn seksuele fantasieën bot op zijn jonge werkneemster. Heel vervelend vindt het meisje dat overigens niet, zolang ze alles maar mag filmen. Het is een enigszins dubieus uitgangspunt dat dan ook uitmondt in een ranzige orgie van veel vet en vlees. Omdat ook alle bijrollen met seksueel gefrustreerden zijn ingevuld, laat de film treffend het beestachtige van de personages zien. Mensen die over elkaar heen plassen en varkens die dit goede voorbeeld later volgen, het zijn scènes waarin de verschillen marginaal zijn. Als een uitstapje van het slagersmeisje naar het bos met haar vriend uitloopt op een gemaskerde aanranding, lijkt de film vanwege de met een handycam geschoten beelden opeens op een goedkope pornovariant van The Blair Witch Project. Over dit alles is ook nog een quasi diepzinnige saus gegooid, maar de schijn van diepzinnigheid mag toch geen excuus zijn of je publiek zo schaamteloos aan te randen?
[rating 1]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
Laat ik dus maar zo ver mogelijk van huis beginnen met Fantastic Mr. Fox, de animatiefilm van Wes Anderson waar door velen al zo lang naar wordt uitgekeken. Naar het boek van Roald Dahl, met komisch genie Anderson aan het roer en een fenomenale stemmencast bij voorbaat al een hit, en achteraf gezien een dikke homerun. Vooral Willem Dafoe als de rat steelt werkelijk in al zijn scènes de show. De film is niet, zoals zoveel animatiegeweld tegenwoordig, met moderne computers en in 3D gemaakt. Hier is de film zich ook bewust van en op briljante wijze wordt hier steeds weer naar verwezen. Hoogtepunten zijn de scènes waarin Mr. Fox en de zijnen na een inbraak op de vlucht slaan. Alsof we in een 2D computerspel zitten leggen de personages van links naar rechts het parkoer langs alle obstakels af. Werkelijk elk beeld in de film zit tjokvol details en kleine grapjes die niemand de eerste keer allemaal zal zien. Fantastic Mr. Fox zal zich er dan ook prima voor lenen om vaak herkeken te worden. De eerste keer heb ik al genoten, maar ik gok dat herkijken de film alleen nog maar beter zou maken.
[rating 4]
Voor de vertoning van Valhalla Rising mag regisseur Nicolas Winding Refn kort nog een toelichting geven. Het uitgangspunt van een klassieke actiefilm maken over Vikingen is er niet van gekomen, zo zegt hij. Het eindresultaat is meer sciencefiction. Verder weet hij ons te vertellen dat er heel wat drugs in het maakproces hebben meegespeeld. Valhalla Risingdraait om One Eye, een moordmachine met één oog. Nooit praat hij, maar altijd willen we naar hem luisteren. De film is onderverdeeld in hoofdstukken en dompelt ons direct onder in een wereld waar mensen elkaar op de meest gruwelijke wijze afmaken. Naar eigen zeggen houdt Refn van expliciet geweld in films, en vindt hij het zelfs vaak grappig. En dat is te zien, Valhalla Rising is met afstand het gewelddadigste wat ik dit jaar op het IFFR heb gezien. One Eye start als gladiator, maar grijpt al snel zijn kans en vermoordt zijn eigenaars. Vervolgens sluit hij zich aan bij een groep kruisvaarders op weg naar Jeruzalem, maar of ze daar ooit zullen aankomen is maar de vraag. Valhalla Rising is prachtig gefilmd en ook de geluidseffecten zijn om te smullen, maar de overduidelijke geweldsfetisj van de regisseur doet de film geen goed. Naarmate de film vordert wordt trouwens ook die grote inspiratiebron van Refn, de drugs, steeds duidelijker. Steeds meer wordt het verhaal losgelaten tot er uiteindelijk alleen prachtig gestileerde beelden overblijven.
[rating 2.5]
In het Nederlandse Vlees viert een dikke slager zijn seksuele fantasieën bot op zijn jonge werkneemster. Heel vervelend vindt het meisje dat overigens niet, zolang ze alles maar mag filmen. Het is een enigszins dubieus uitgangspunt dat dan ook uitmondt in een ranzige orgie van veel vet en vlees. Omdat ook alle bijrollen met seksueel gefrustreerden zijn ingevuld, laat de film treffend het beestachtige van de personages zien. Mensen die over elkaar heen plassen en varkens die dit goede voorbeeld later volgen, het zijn scènes waarin de verschillen marginaal zijn. Als een uitstapje van het slagersmeisje naar het bos met haar vriend uitloopt op een gemaskerde aanranding, lijkt de film vanwege de met een handycam geschoten beelden opeens op een goedkope pornovariant van The Blair Witch Project. Over dit alles is ook nog een quasi diepzinnige saus gegooid, maar de schijn van diepzinnigheid mag toch geen excuus zijn of je publiek zo schaamteloos aan te randen?
[rating 1]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
