"Size Matters" is een provocatief getiteld gedeelte van het festival dit jaar. Uit de beschrijving:

"Ontdekkingstocht langs de inspirerende en vernieuwende mogelijkheden van schermen in allerlei soorten en maten. Van nanotechnologische close-ups tot kosmische vergezichten.

Als de vorige eeuw het tijdperk was van het bewegende beeld, dan wordt de 21ste eeuw wellicht die van het mobiele scherm. Van het gigantische multiplexdoek, tot het schermpje van de mobiel, van de breedbeeld home cinema tot de ingebouwde filmviewer in de rugleuning van een trein of vliegtuig, van de monitor in de pocket game console tot de hele façade (of zelfs ‘huid’) van een gebouw: schermen zijn alomtegenwoordig en nemen ook alle mogelijke vormen en gedaantes aan."

Nu moet je bij mij al niet beginnen met termen als "nanotechnologische close-ups" en "kosmische vergezichten", die in de praktijk meestal toch linea recta uit de computer komen. Maar al kan ik het niet oneens zijn met de stelling dat er steeds meer schermen in onze leefomgeving aanwezig zijn, van alle vormen en maten, betekent dit nog niet dat alles wat op een scherm te zien is ook een film is. Of zelfs filmisch interessant.

Tsja: ik ben dan ook wel een purist. Ik gruw van de gedachte een film op mijn iPod te kijken, en ik vind het moment dat de lichten uitgaan in de bios, net voordat de film begint, nog steeds prachtig.

Maar zelfs mensen die wat flexibeler zijn zullen waarschijnlijk toegeven dat de afwijkende formaten problemen met zich meebrengen. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de films die, speciaal voor het festival, zijn gemaakt door Nanouk Leopold, Carlos Reygadas en Guy Maddin. Deze worden tijdens het festival op grote gebouwen geprojecteerd...maar of ze gezien worden? Allereerst blijf je in de kou niet zo snel lang staan, en kun je dus niet echt een verhaal vertellen. Maar nog onhandiger is dat ik de film van Reygadas niet eens kon zien als ik het wilde: Rotterdam is een grote stad, met veel lichtvervuiling, en het contrast is lang niet groot genoeg om de beelden van die afstand duidelijk te laten overkomen. "Size Matters[/i], inderdaad, maar groter is niet perse beter.

"Size Matters" blijkt overigens ook vaak bij de publieksprijs. Vorig jaar won Persepolis, toch niet een heel obscure titel. Dit jaar wordt de lijst aangevoerd door Slumdog Millionaire: inderdaad, de film die net is genomineerd voor 13 Oscars, geregisseerd door Danny Boyle, die toch niet echt een beginner is. Jammer, voor een festival dat zich toch graag op de borst slaat voor het ontdekken van nieuw talent, maar een groot budget helpt kennelijk wel. Gelukkig is de rest van de lijst eclectischer, met op het ogenblik de Italiaanse film Pranzo de Ferrogasto op nummer twee, gevolgd door de Noorse film Troubled Water - maar alles kan nog veranderen, want het festival gaat nog 3 dagen volop door.

Mijn top 5 van het festival dan maar, tot slot. Geen grote titels - ook, eerlijk gezegd, geen grote ontdekkingen. Maar 5 films die ik waarschijnlijk anders niet gezien had, en waar ik iedereen met een gerust hart naartoe kan sturen:

1. Tokyo Sonata [rating 4]
2. Paper Soldier [rating 3.5]
3. The Baby Formula [rating 4]
4. Puccini e la Fanciulla [rating 3]
5. J.C.V.D. [rating 3]