Het hebben van een betaalde baan heeft ook nadelen: het filmfestival zit er voor mij alweer op. Een paar vrije dagen opnemen had ik namelijk wel over voor het IFFR, maar anderhalve week toch net niet. Er zijn dan ook nog een dozijn films die ik graag had gezien maar waar ik geen tijd voor heb gehad, of die gewoon nog niet hebben gedraaid. Aan de andere kant: dat was vorig jaar, toen ik meer dan dubbel zoveel films had gekeken, ook zo. En deze vier dagen heb ik van genoten, al zaten er geen grote toppers bij.

Mijn laatste dag laat het zich het beste karakteriseren door het woord "vaag". Een vage film over de zes weken voordat Yuri Gagarin als eerste man de ruimte inging, een vage, trage film over de drie koningen (niet echt een goede keuze gezien mijn slaapgebrek), en een vage musical uit Singapore die ik niet helemaal af kon kijken - de trein wachtte.

Paper Soldier, waar ik de dag mee begon, was misschien vaag, maar op de een of andere manier toch fascinerend. De film gaat over de dokter van de groep mogelijke "cosmonauten" waar ook Gagarin in zat, een man met allerlei vragen en twijfels over het regime en revolutie, met een vrouw en een maitresse, en met een langzaam ontrafelende grip op zijn mentale gezondheid. De film zit vol met vreemde scènes, waarvan de meeste niet echt verband hebben met de missie, maar toch heb ik vol fascinatie zitten kijken. De beelden zijn kaal en koud, en je ruikt in sommige shots haast de Kazachtaanse modder, maar er schuilt toch een raar soort schoonheid in de film, en al weet ik nog steeds niet echt wat ik ervan moet denken, ik weet wel dat ik iets speciaals heb gezien.

[rating 3.5]

El Cant Dels Ocells is wellicht ook wel speciaal, maar ik was er toch een stuk minder enthousiast over. Ook hier prachtige beelden, zwart-wit en kaal, maar de film "minimalistisch" noemen geeft niet goed genoeg aan hoe statisch en -vind ik tenminste- saai de film is. Er wordt amper gesproken, op een scène na is er geen muziek, en een paar keer, toen mijn ogen even dichtgevallen waren, was er niets aan het beeld veranderd toen ik ze weer open deed. In het stukje in de catalogus zegt de regisseur, Albert Serra, dat hij het verhaal van de drie koningen van alle "onnodige spanning" wilde ontdoen. Nou, dat is hem gelukt. Sommigen zullen de film vast prachtig vinden, en dat is hun goed recht. Ik kon er alleen vrij weinig mee.

[rating 2]

Tenslotte, 12 Lotus van Royston Tan. Een musical, met Getai muziek, over een meisje met wel heel veel pech: een vader die haar slaat, een lover die ervoor zorgt dat ze verkracht wordt met daaropvolgend trauma...Het wordt zo karikaturaal gepresenteerd dat de zaal regelmatig dubbel lag, terwijl ik me eerder verwonderde over het sadisme van de regisseur. De muziek is vrij catchy, en de aankleding is passend over-the-top, maar ik vond het niet heel erg dat ik de laatste 20 minuten moest missen. Misschien krijgt Lotus in de film nog een happily ever after, maar op de een of andere manier vermoed ik van niet.

[rating 2]

Dat was het dus. Woensdag van mij nog een update over de films die ik nog niet besproken heb, en een aantal losse dingetjes. Kaj is nog in Rotterdam, en zal morgen weer berichten over zijn avonturen aldaar.