[header] Eenmaal binnen kreeg ik een glas champagne met een dobberende aardbei in de handen gedrukt en begon het grote wachten. Onze Kazhachstaan was namelijk foetsie en beschikte niet over een mobiele telefoon. Ik zag direct een nurkse steppeherder voor me zonder gevoel voor humor en met een hopeloos gedateerde opvatting over de positie van vrouwen.[/header]Pablo Trapero geldt al jaren als een van de grote talenten van de Argentijnse cinema, en sinds ik in Rotterdam zijn prachtige Mundo Grua zag, ben ik hem niet uit het oog verloren. Zijn nieuwste film Lion's Den gaat over een vrouwengevangenis waarin we met Julia (zie foto), een sterke rol van Martina Gusman, meeleven tijdens haar worsteling met haar gevangenschap, moeder en jonge baby. Deze uiteindelijk wat afstandelijke film draaide eerder dit jaar in competitie in Cannes, maar beklijft door zijn wat voortkabbelende verhaal minder dan Trapero's eerdere werk. Net als alle voorgaande jaren draaien ook dit jaar jammer genoeg veel interessante films van talentvolle filmmakers niet in competitie. Het is duidelijk dat het festival er nog altijd veel onder te lijden heeft dat veel producenten hun film liever in Cannes, Venetie of Berlijn in premiere laten gaan.
Aan de reacties te horen, is er dit jaar bovendien geen grote favoriet tussen de veertien competitiefilms, dus de juryleden zullen nog zware gesprekken moeten voeren. Naast Johanna ter Steege zit ook de Britse actrice Brenda Blethyn in de jury die aanstaande zaterdag de grote prijzen uit zal reiken, waaronder natuurlijk de Crystal Globe voor Beste Film. Blethyn, bekend van Secrets & Lies, Pride and Prejudice en onlangs nog Atonement vertelde vandaag in een interview met de dagelijkse festivalkrant dat ze in het hyper-sjieke hotel Pupp ineens regisseur Nicolas Roeg tegen het lijf liep, en van de gelegenheid gebruik maakte om hem te bedanken dat hij haar eind jaren tachtig liet debuteren in zijn Roald Dahl verfilming van The Witches. Wat is de filmwereld toch een kleine, amicale wereld. Tenminste, die indruk geeft zo'n festival best wel.
En grotendeels is dat natuurlijk ook zo. Op de vele filmborrels komen mensen uit de filmindustrie elkaar tegen om onder het genot van voortreffelijke wijn en exquise hapjes gezellig te babbelen en soms zelfs nog een vruchtbare samenwerking te beginnen. Of in ieder geval beloven te beginnen. Hier in Tsjechie heet die borrelplek de Film Lounge, waar je alleen op vertoon van een zogenaamde industry badge binnenkomt. Dus geen geaccrediteerde gasten, festivalmedewerkers of pers, maar alleen filmmakers in de brede zin van het woord zijn welkom: producenten, regisseurs, acteurs, scenaristen enzovoorts. Vandaag gingen de deuren naar het lounge paradijs ook voor mij open, en werd ik binnengesluisd voor een afspraak met Sergey Dvortsevoy, de Kazachse regisseur van Tulpan (zie foto), waarmee hij twee maanden geleden de prestigieuze Un Certain Award in Cannes won.
Eenmaal binnen kreeg ik een glas champagne met een dobberende aardbei in de handen gedrukt en begon het grote wachten. Onze Kazach was namelijk foetsie en beschikte niet over een mobiele telefoon. Ik zag direct een nurkse steppeherder voor me zonder gevoel voor humor en met een hopeloos gedateerde opvatting over de positie van vrouwen, zoals Sacha Baron Cohen ons vorig jaar tijdens zijn onophoudelijke mediaoffensief voor Borat schetste. Wie is bijvoorbeeld de beelden vanuit New York vergeten, waarin Borat samen met een paard op een kar zat die werd voortgetrokken door een stel vrouwen in boerenkleding. Maar mijn fantasie bleek met mij aan de haal te zijn gegaan, want 's avonds belde Sergey mij op en verontschuldigde zich in prachtig Engels, waarna ik nog een beste tijd met deze zeer voorkomende Kazach en een soepele witte wijn in de Film Lounge heb doorgebracht.
