[header]Op de derde dag van het festival zag ik mijn eerste meesterwerk. Niet geheel verwonderlijk was dat Le Silence de Lorna, de vijfde fictiefilm van de gebroeders Dardenne[/header]Op de derde dag van het festival zag ik mijn eerste meesterwerk. Niet geheel verwonderlijk was dat Le Silence de Lorna, de vijfde fictiefilm van de gebroeders Dardenne en wat mij betreft hun vijfde meesterwerk, waarmee ze opnieuw bewijzen een van de grootste meesters van de moderne Europese cinema te zijn. Ten opzichte van Jean-Pierre en Luc Dardennes doorbraakfilm La Promesse uit 1996 is hun stijl zeer consistent te noemen. Hooguit is het camerawerk minder schokkerig, maar verder verandert er weinig in de Dardenne-cinema: op een zeer terloopse wijze volgen ze in hun vijf films de gekneusde levens van enkele leden van de onderklasse van de Waalse maatschappij, waar meer verdriet is dan troost en vertrouwen.
In dit geval richten de broers zich op de Albanese Lorna (Arta Dobroshi), die op jonge leeftijd trouwt met heroïnejunk Claudy, wederom formidabel gespeeld door de vaste Dardenne-acteur Jérémie Renier, om zo haar Belgische verblijfsvergunning te verkrijgen. Hij stemde er destijds mee in voor een paar duizend euro, maar nu Lorna haar vergunning dan eindelijk krijgt en Claudy flink aan het afkicken is, laat het de twee toch niet helemaal koud. Vlak voor ze de echtscheidingspapieren tekent, raakt Lorna echter zwanger en die gebeurtenis verandert alles. Op meesterlijke wijze maakt Le Silence de Lorna zichtbaar hoe Lorna zich staande houdt in de verschillende rollen die ze speelt als oplichtster, geliefde, echtgenote en vluchteling, waarbij de camera actrice Arta Dobroshi steeds op een andere manier weet te vangen. De film wordt op 16 oktober uitgebracht in Nederland.
Inmiddels zijn de eerste statistieken binnen over de bezoekersaantallen van deze 43ste editie. De organisatie deed vandaag met trots een persbericht de deur uit waarin ze meldde dat er ten opzichte van vorig jaar in deze eerste vier dagen maar liefst 7.000 meer kaartjes zijn verkocht. In totaal zijn er 472 journalisten aanwezig en 516 mensen uit de filmindustrie. En dit flinke aantal is wel eens anders geweest. Het filmfestival van Karlovy Vary werd in zijn lange geschiedenis (het eerste festival dateert van 1946) namelijk lang niet ieder jaar georganiseerd met tot 1994 vaak gaten van een tot twee jaar tussen de verschillende edities. De stad Karlovy Vary heeft overigens wel de eer dat de allereerste filmvertoning van het land hier plaatsvond: op 15 juli 1896 dromden de mensen hier samen om in het Karlovy Vary Kurhaus de uitvinding van de gebroeders Lumière te aanschouwen.
Vandaag stond de persconferentie van Nicolas Roegs Puffball op het programma. De 79-jarige regisseur en cameraman krijgt dit jaar de eer van een retrospectief, waarin onder andere zijn meesterwerkjes Performance, Walkabout en Bad Timing worden vertoond. Helaas verloor Roeg na Eureka uit 1984 definitief het talent om goede films af te leveren, en zo werd ook zijn nieuwste film Puffball, een verfilming van een roman van Fay Weldon, slecht ontvangen. Helaas mochten er tijdens de persconferentie alleen over zijn nieuwste film vragen worden gesteld, maar desalniettemin liep ik na een half uur dolgelukkig dat rare zaaltje uit met zijn handtekening op mijn filmaffiche van The Man Who Fell to Earth.
