Regie: Irene Taylor Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2024

Als klein meisje zong Celine Dion op de bruiloft van haar broer en iedere keer als de gitarist ook maar het kleinste foutje maakte, keek ze met een vies gezicht achterom. Haar moeder leerde haar nadien: nooit laten merken; 'The show must go on'. Nu, een waanzinnig succesvolle carrière later, openbaart ze dat ze al lange tijd Stiff Person Syndrome (SPS) heeft. In de documentaire die daarover gaat, laat ze het wel merken: dit is Celine Dion die wél achteromkijkt.

Er zijn dan ook geen andere beroemdheden of familieleden aan het woord. Er schieten ook geen krantenkoppen voorbij. De enige die aan het woord komt is Celine en zelfs dan wordt er meer getoond dan gesproken. We zien Celine Dion die stofzuigt. Celine Dion die haar telefoon onhandig tegen de poef laat leunen om met haar kinderen een filmpje op te nemen voor een personeelslid dat corona heeft. Celine Dion die met autocue haar interview opneemt voor een muziekdocumentaire van een andere popmuzikant.

Dion heeft al achttien jaar last van SPS en deed lange tijd bij optredens alsof het aan de microfoon lag. Vaak werden er shows afgezegd met als reden een oor- of neusontsteking. In deze documentaire worden juist alle showbusiness-pretenties eruit gesloopt en blijft er een heel puur beeld over. Celine Dion lijkt ook enigszins bevrijd nu haar masker is gevallen. Ze struint door haar opslag en legt uit dat veel van haar stage-outfits eigenlijk neppe mouwen hebben, omdat het anders te warm en te krap wordt. De thematiek is duidelijk: Er wordt open kaart gespeeld.

De documentaire meandert soms een beetje, maar werkt naar een zeer imponerend stuk op het einde toe. Celine Dion probeert ondanks haar slopende ziekte een nieuw nummer in te zingen. Ze is ontevreden met het resultaat en probeert het nog een paar keer. Daarna gaat het mis. Dion krijgt onverwachts een spasme en het huiveringwekkende verloop ervan wordt minutenlang in beeld gebracht. Als het iets beter gaat, vraagt een van de dokters of de camera's wegmoeten. Dion schudt haar hoofd.

Er wordt vaak afgegeven op beroemdheden en op de cultus daaromheen, maar dappere documentaires zoals deze laten ook het nut ervan zien. Het taboe rondom ziekte, ouder worden en datgene verliezen wat je eerder nog zo goed kon wordt ruim anderhalf uur lang doorbroken. Celine Dion wordt geconfronteerd met het verliezen van haar hele identiteit. We zien haar aanpassen, grappig zijn en floreren, maar we zien ook de momenten die zo veel mensen met een ziekte juist verborgen houden. Zo gaat een documentaire met vrijwel alleen maar Celine Dion erin, ironisch genoeg over zoveel meer dan Celine Dion.

I Am: Celine Dion is te zien bij Prime Video .

[rating 4]