Zijn eigen, Deenstalige regiewerk blijft echter zijn interessantste werk. Men & Chicken uit 2015 is er daar één van. Deze filmhuis-topper met een van de pot gerukt plot deed het, net als Jensens eerdere werk, heel erg goed op de internationale filmfestivals.
Verhaal
Gabriël en Elias zijn twee heel verschillende broers. Gabriel is een versleten universiteitsprofessor en Elias is een man wiens enige zorgen vrouwen en triviale kennis zijn. Tijdens een lezing krijgt Gabriël een telefoontje: hun vader is dood. De zaken veranderen wanneer de broers via een videoband die is opgenomen door hun inmiddels overleden vader, vernemen dat hij in feite niet hun biologische vader was. Gabriel en Elias ontdekken dat hun biologische vader op het eiland Ork woont.
Ze vertrekken naar het eiland en ontmoeten hier hun echte familie, maar hun eerste ontmoeting verloopt niet zoals verwacht. Gabriel en Elias zijn gestrand in het moerasgebied van Ork, waar ze de burgemeester van Ork en zijn dochter Ellen ontmoeten, een neurotische vrouw die haar leven, zichzelf, haar vader en het eiland haat. Omringd door abnormale mensen ontdekken Gabriel en Elias de waarheid over zichzelf en hun familieleden: een waarheid die hen niet alleen verlamt, maar ook bevrijdt.
Absurdistisch
Zoals in veel van Jensens eigen werk is ook Men & Chicken een wonderlijke combinatie van diverse terugkomende factoren.
Frappante karakters, een bevreemdend verhaal en een mix van pijnlijk drama met extravagante, maar nuchtere komedie maken dit tot een typisch werk uit zijn filmografie.
Mikkelsen
Voor mensen die Mads Mikkelsen enkel kennen van zijn grote Amerikaanse blockbusters of zelfs van zijn meer ingetogen Deense drama's is het wellicht even schrikken om hem in zo'n rare rol te zien. Toch is het zo dat hij veel vaker van dit soort rollen aanneemt; zo werkte hij al eerder samen met regisseur Jensen voor al zijn langspeelfilms.
Op het Filmfestival van Reykjavík was Mikkelsen aanwezig bij de IJslandse première waar hij vertelde waarom hij de rol accepteerde en zei hij dat er, zoals wel vaker bij absurdistische komedies, meer diepgang achter de bizarre scènes zit.