Filmtotaal Recensie
Regie: Olivier Marchal | Scenario: Olivier Marchal | Cast: Lannick Gautry (Richard Vronski), Stanislas Merhar (Willy Kapellian), Kaaris (Max Beaumont) David Belle (Zach Damato), Jean Reno (Ange Leonetti), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2020
Speelt deze film zich af in het bekende stadsdeel in New York? Nee. Waarom deze film Bronx heet, is een van de vele onbeantwoorde vragen in een film waarin eigenlijk niks goed uitgewerkt is. Deze Franse film speelt zich af in Marseille en gaat over een stelletje heetgebakerde politieagenten die merken dat er corruptie is binnen hun korps en besluiten om dit te bestrijden met nog meer corruptie. Het script is een opeenhoping van clichématige personages die zich begeven in een plot dat niet alleen extreem vergezocht is, maar ook constant van de hak op de tak lijkt te springen zonder enige rode draad.
In de opening is te zien hoe een onbekende man mensen doodschiet om zich vervolgens zelf door het hoofd te schieten. Een heftig begin, waar de rest van de film naartoe leidt, want we gaan daarna drie weken terug in de tijd. De politie vervoert in colonne een zware crimineel. Agent Richard Vronski zit achterin de auto te praten met de grote boef. Pseudo-intellectueel zitten de twee te wauwelen over Tolstoj, aangezien Vronski ook een belangrijk personage uit Tolstojs Anna Karenina is. In eerste instantie lijkt dit gesprek nog veelbelovend, maar al snel blijkt deze dialoog totaal leeg en betekenisloos is, net als vrijwel alles in Bronx. De gedetineerde heeft vervolgens een verzoek, hij wil nog snel zijn vrouw bezoeken die op sterven ligt. Hoewel de rechtbank dit verzoek tot twee keer toe afwees, gaan ze alsnog langs het ziekenhuis. De crimineel euthanaseert zijn vrouw en wordt vervolgens netjes in zijn nieuwe cel afgeleverd. Wat voor betekenis heeft dit voor het verdere verloop van de film? Geen.
