Filmtotaal Recensie
Regie: Çagla Zencirci & Guillaume Giovanetti | Scenario: Çagla Zencirci, Ramata Sy & Guillaume Giovanetti | Cast: Damla Sönmez (Sibel), Emin Gürsoy (Emin), Erkan Kolçak Köstendil (Ali), Elit Iscan (Fatma), Meral Çetinkaya (Narin), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2018
2020 wordt het jaar van de fluittaal in de Nederlandse bioscopen, zo lijkt het. In januari was er al de Roemeense film The Whistlers van Corneliu Porumboiu, waarin de fluittaal van het Spaanse eiland La Gomera een centrale rol speelt. Op het Internationaal Film Festival Rotterdam draaide tegelijk ook nog eens de Griekse film Common Birds, dat zich op hetzelfde eiland afspeelt. Nu volgt kort daarop het Turkse film Sibel, waarin het titelpersonage stom is en alleen kan 'praten' door de traditionele fluittaal van het berggebied bij de Zwarte Zee te fluiten.
Net als op het Spaanse eiland is de taal ontstaan om snel te kunnen communiceren tussen de mistige bergen. De fluittonen dragen veel verder dan het gesproken woord en zo kunnen dorpelingen communiceren van de ene berg naar de andere, terwijl ze elkaar niet kunnen zien of (normaal kunnen) horen. In The Whistlers is het een middel voor criminelen geworden om te communiceren zonder dat de politie het doorheeft, maar voor Sibel de enige manier waarop ze zich kan uiten.
