Filmtotaal Recensie

Regie: Gavin O'Connor | Scenario: Brad Ingelsby | Cast: Ben Affleck (Jack Cunningham), Al Madrigal (Dan Espinosa), Janina Gavankar (Angela), Michaela Watkins (Beth), Brandon Wilson (Brandon Durrett) e.a.| Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2020

Het afgelopen decennium bevatte voor Ben Affleck een mooie eerste helft (zijn derde kind werd geboren en Argo leverde hem een tweede Oscar op), maar het tweede was beduidend minder: zijn huwelijk strandde, Live by Night was een prijzige flop, het MeToo-discours ontzag hem niet en dat Batman-avontuur pakte ook niet helemaal uit zoals hij het zich waarschijnlijk had voorgesteld. Tot overmaat van ramp maakte zijn eerder ingetoomde alcoholverslaving een rentree, waardoor de toch al veelvuldig rond hem heen cirkelende paparazzi nog een tandje bijschakelden. Na dergelijke imagoschadende levensfasen pogen de meeste Hollywoodsterren in hun rolkeuze elke associatie daarmee te vermijden, maar Affleck blijkt uit ander hout te zijn gesneden. Durf kan hem aldus niet worden ontzegd, ook al is het eindresultaat niet helemaal bevredigend.

Bij aanvang van The Way Back bevindt Jack Cunningham zich in een vergelijkbaar dal als zijn vertolker. Nu zijn huwelijk eraan is, is hij overdag een anonieme werknemer in de bouw en 's avonds een dusdanig vaste verschijning in een café dat praktisch iedereen hem bij naam kent. Hoewel hij in die laatste hoedanigheid nog enigszins als een sociale drinker oogt, slaat hij ook gerust wat achterover tijdens werktijd of wanneer hij alleen thuis is. Het wordt nooit hardop benoemd, maar het is duidelijk dat Jacks met alcohol de leegte in zijn leven probeert te vullen. Vooral het systematische aspect van de verslaving wordt goed neergezet: bij elk blikje bier dat Jack uit zijn vriezer pakt, legt hij het volgende alvast koud. Zijn gezuip is klaarblijkelijk niet impulsief, maar onderdeel van een routine.

Lees verder