Filmtotaal Recensie
Regie: Joachim Trier | Cast: Eili Harboe (Thelma), Kaya Wilkins (Anja), Henrik Rafaelsen (Trond), Ellen Dorrit Petersen (Unni), Marte Magnusdotter Solem (Nevrolog), e.a.| Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2017
Wanneer een in serieus drama gespecialiseerde regisseur aan de slag gaat met een horrorfilm, valt er meestal wel iets interessants te verwachten. Dergelijke cineasten nemen de conventies van het genre doorgaans wat minder voor lief en graven aldus iets dieper om op minder gebruikelijke manieren spanning op te roepen. Dat horrorklassiekers als The Exorcist en Rosemary's Baby al die jaren zo goed overeind zijn gebleven, is waarschijnlijk omdat ze grotendeels zijn gemaakt als dramafilms zonder het goedkope effectbejag waar veel genregenoten zo hevig op inzetten. Dus als Joachim Trier, regisseur van Reprise, Oslo, August 31st en Louder Than Bombs een soort Scandinavische arthousevariant van Carrie maakt, stemt dat uiterst hoopvol. Gelukkig stelt hij niet teleur.
In de sterke openingsscène struint de jonge Thelma met haar vader door de besneeuwde Noorse bossen. Er wordt geen woord gesproken, maar de beelden zeggen genoeg; het betreft een opvoedkundige dagbesteding, vergelijkbaar met hoe een Nederlandse ouder zijn kind leert fietsen. Vertedering om het lieflijke tafereel slaat plotseling om in onbehagen wanneer de vader zijn op een jong hert gericht jachtgeweer ineens mikt op zijn nietsvermoedende dochtertje. De trekker wordt niet overgehaald, maar het moment blijft als een zwaard van Damocles over de film hangen. Wat kan er in hemelsnaam aan de hand zijn dat deze man bereid is zijn kind te doden?
