Filmtotaal Recensie
Regie: Lars Kraume | Cast: Burghart Klaußner (Fritz Bauer), Ronald Zehrfeld (Karl Angermann), Sebastian Blomberg (Ulrich Kreidler), Jörg Schüttauf (Paul Gebhardt), Michael Schenk (Adolf Eichmann), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2015
Otto Adolf Eichmann, de beruchte SSer die te boek staat als één van de hoofdverantwoordelijken voor de organisatie en uitvoering van de Jodendeportatie, leidde een onbezorgd en anoniem leven toen hij in 1960 in de kraag werd gevat door de Mossad. De Israëlische geheime dienst had de nazi opgespoord met hulp van de Duitsers. Eichmann heeft het net als bijvoorbeeld Mengele in zijn ballingschap waarschijnlijk gepresteerd om meerdere malen ongezien Europa in en uit te komen. De aanhouding van de oorlogsmisdadiger was een uiterst delicate kwestie, al was het maar dat de media en politiek geen lucht mochten krijgen van het dealtje dat het Duitse Openbaar Ministerie met de Israëliërs had gesloten. Er ging een hele afleidingsmanoeuvre gepaard met de arrestatie van Eichmann, waarbij het verhaal werd opgehangen dat de crimineel in Koeweit was gespot. De aanhouding en berechting van Eichmann, die op de laatste dag van mei 1962 werd opgehangen, was grotendeels het werk van één man, procureur-generaal Fritz Bauer.
Bauer zelf was een merkwaardig geval. Vastberaden in zijn werk, bikkelhard voor zijn ondergeschikten, maar met een privéleven dat in puin lag. De procureur leefde gescheiden van zijn vrouw, die bij familie in Kopenhagen was gaan wonen. Bauer had gevoelens voor andere mannen en dat had hem in een periode waarin homoseksueel contact bij wet verboden was al meerdere malen in de problemen gebracht. En dan was er nog de aanhoudende roeping om oorlogsmisdadigers als Eichmann te vinden en voor het gerecht te slepen. Als Bauer op een middag een brief uit Argentinië ontvangt van een man die met lede ogen moet toezien dat zijn dochter verkeert met de zoon van de man die weleens Eichmann zou kunnen zijn, schiet de openbaar aanklager gelijk in de actiemodus. Maar het vinden van Eichmann is een uiterst moeizame onderneming, waarbij een boel verkeerd kan gaan. Een tripje naar de woestijn van Israël om in het geheim met de Mossad te spreken leidt tot weinig. De Israëliërs willen meer hebben dan enkel een gerichte aanwijzing. Tegelijkertijd is samenwerking met de Mossad de enige uitweg waarvan alleen de minister-president van de deelstaat van op de hoogte wordt gesteld. Samenwerking is namelijk landsverraad. Bauer besluit een bevlogen officier van justitie onder zijn hoede te nemen om de klus te klaren.
