Filmtotaal Recensie
Regie: Diego Lerman | Cast: Julieta Díaz (Laura), Sebastian Ezequiel Molinaro (Matiás), e.a. Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2014
De voor de tweede keer zwangere Laura en haar zevenjarige zoon Matías liggen in foetushouding op een fluweelrood bed in een aftands hotel in Buenos Aires, waar vooral veel prostitueebezoek plaatsvindt. Geen tent voor een moeder en zoon, vindt de uitbater, maar voor deze keer ziet hij het door de vingers. Filmmaker Diego Lerman filmt moeder en zoon van bovenaf. Op de muur hangt een hartvormige spiegel met lichtjes rondom de lijst. Vergeef je me mama? vraagt haar zoontje nadat het stel voor de zoveelste keer is gevlucht uit de handen van Lauras gewelddadige echtgenoot Fabián. Er valt niets te vergeven, antwoordt Laura, niets van dit alles is jouw schuld. Het geeft wel aan dat de angstige moeder bezig is met overleven, wat voor haar vooral bestaat uit niet gevonden worden. Het is een vrouw die enkel twee standen kent: die van liefdevolle moeder en die van paniekerige vrouw die zich nergens veilig waant.
Wat ze haar zoon zeker niet kan bieden is een stabiele thuissituatie. In de openingsscènes wordt Matías niet opgehaald van een kinderfeestje. Ma ligt namelijk te creperen op de vloer van haar flatwoning. Omringd door glasscherven, omdat haar man haar weer eens te lijf is gegaan. Moeder en zoon worden ondergebracht in wat het Argentijnse equivalent van een blijf-van-mijn-lijfhuis zou moeten zijn. Matías sluit vriendschap met een meisje. Terwijl het tweetal onschuldig verstoppertje speelt, komen de meest onvoorstelbare krachttermen uit hun mondjes. Onbewust hebben ze een flinke klap gekregen van hun korte leventjes vol geweld. Maar kinderen zijn veerkrachtig en weten zelf nauwelijks de betekenis van de woorden die hun lippen verlaten. Moeder Laura is zich continu bewust van de dreiging die voortdurend aanwezig is en toch krijgen we Fabián geen moment te zien. Het is voldoende om een telefoon dwingend over te laten gaan. In zijn kinderlijke naïviteit neemt Matiás de telefoon op en verklapt daarmee zijn verblijfplaats. Wederom moet Laura haar biezen pakken en een ander toevluchtsoord zoeken.
