Een onderzoek naar Oostenrijkers en hun kelders. Naar het schijnt zijn hun kelders bijzonder en hebben ze daar een bijzondere band mee. Is dat echt zo? En wat maakt ze dan zo speciaal?
Regie: Ulrich Seidl | Speelduur: 81 minuten | Jaar: 2014
Het werk van de Oostenrijkse cineast Ulrich Seidl is op zijn zachtst uitgedrukt vervreemdend en ongemakkelijk. De regisseur maakte indruk met de rauwe realistische toon van Hundstage uit 2001. Naast het immigrantendrama Import/Export wist Seidl de aandacht te vangen van de internationale filmpers met het magistrale Paradies-drieluik. De drie delen behandelden respectievelijk de zoektocht naar seks en liefde in Afrika, de waanzin van godsdienst en het relaas van een onzeker meisje dat valt voor een oudere man op een dieetkamp. Eigenlijk valt het werk van de filmmaker uitstekend samen te vatten door het opsommen van de subtitels van deze trilogie: liefde, geloof en hoop. Seidl werkt vaak met statische shots, een deprimerende kille setting en amateuracteurs. Dit komt deels voort uit zijn verleden als documentairemaker.
Deze discipline had Seidl al een tijd niet meer ter hand genomen. Zijn laatste eigen avondvullende documentaire dateert alweer uit 2003. Voor het mozaïekportret Im Keller neemt Seidl een kijkje in de kelder van de gemiddelde Oostenrijker, als deze überhaupt bestaat. De voor de hand liggende harde grappen over Oostenrijkse kelders mag je er zelf bij bedenken. Het blijkt dat er een hele verborgen wereld schuilgaat in de onderste regionen van Oostenrijks suburbia. Van onsmakelijke sadomasochistische praktijken tot een vrouw die haar in dozen verstopte babypoppen behandelt als haar eigen kroost. Van een jager die een carrière is misgelopen als operazanger tot een tubaspeler met een obsessie voor nazikunst (wat in het thuisland overigens nog voor wat ophef zorgde). En van doodnormale huisvrouwen die een wasje draaien tot een uitgeblust stel dat verzucht dat hun feestkelder als jaren lang niet meer als zodanig in gebruik is. De veelzijdigheid is net zo enorm als de troosteloosheid die er vanuit gaat. Het wordt namelijk allemaal in beeld gebracht met de kenmerkende uitzichtloze Seidl-beeldtaal, die je subiet naar de sterke drank wil doen grijpen.
