Filmtotaal Recensie
Regie: Morgan Matthews | Cast: Asa Butterfield (Nathan Ellis), Sally Hawkins (Julie Ellis), Rafe Spall (Mr. Humphreys), Eddie Marsan (Richard), Jo Yang (Zhang Mei), Martin McCann (Michael Ellis), e.a. Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2014
Het zat al niet helemaal lekker met de sociale vaardigheden van Nathan Ellis, maar nadat zijn vader na een ongeluk het tijdige voor het eeuwige verruilt, kruipt de jongen helemaal terug in zijn schulp. Laat palief, met wie Nathan een warme band onderhield, nu net hebben vastgesteld dat de lichte vorm van autisme die bij zijn zoon is geconstateerd de jongen nu juist uniek maakt. Het kost Nathan als hij eenmaal een puber is veel moeite om sociale aansluiting te vinden bij zijn leeftijdsgenoten. Zijn moeder houdt hij op afstand en het verwerken van de dood van zijn vader doet hij solo, zonder er met zijn moeder over te praten. Het is een joekel van een cliché, maar Nathan heeft een speciale gave. Hij houdt van duidelijkheid en structuur en heeft daarom een enorme wiskundeknobbel ontwikkeld. Zijn leraar Mr. Humphreys besluit de tiener bijles te geven en hem klaar te stomen voor de prestigieuze jaarlijkse wiskundeolympiade.
Met de titel X + Y heeft Morgan Matthews met zijn speelfilmdebuut niet alleen willen aangeven dat Nathan zijn heil zoekt in logica en getalletjes, maar ook dat iedereen een zielsverwant heeft. Tijdens een voorronde van de wiskundewedstrijd op Taiwan ontmoet Nathan namelijk een meisje en moet met zijn handicap de fasen doorlopen die al zijn leeftijdsgenoten met een gezonde dosis hormonen doormaken. Het contact met de Taiwanese Zhang Mei is onhandig, onwennig en geforceerd, vooral als blijkt dat het meisje een stuk initiatiefrijker is dan Nathan. Matthews weet er een extra laag aan toe te voegen door het besef dat het zoeken van intermenselijk contact voor zijn hoofdpersoon nog net een stukje lastiger verloopt. De behoefte om normaal te zijn gaat ook in de jongen om, maar hij weet het zeer moeilijk te uiten. Verliefdheid komt enkel in horten en stoten naar boven borrelen en laat zich lastig aankondigen, laat staan vangen in structuren en axiomas. De toenaderingspogingen van Zhang Mei komen Nathan dan ook rauw op zijn dak vallen. En als hij er aan durft toe te geven heeft zijn omgeving er opeens een flinke mening over.
