Een fascinerende documentaire over het jarenlange project om het Rijksmuseum nieuwe flair te geven. Daarnaast wordt er gekeken naar de problemen van het museumbestuur met de gemeenteraad en Amsterdammers.
Regie: Oeke Hoogendijk | Speelduur: 127 minuten | Jaar: 2014
Het leven van een filmrecensent gaat echt niet altijd over rozen, maar kent ook vele voorrechten. Het Nieuwe Rijksmuseum: De Film beleefde zijn perspremière in het auditorium van... het nieuwe Rijksmuseum. Zie dat maar eens te weerstaan. Het gebouw van de mooiste kunstcollectie van de Lage Landen heeft bijna tien jaar in puin gelegen om in april 2013, veel later en veel duurder dan gepland, grandioos geopend te worden. De sores omtrent de verbouwing werd al eens uitvoerig belicht in de documentaire die werd bekroond met een Nipkowschijf en de Speciale Juryprijs op het Nederlands Film Festival. Wat voegt een bioscoopfilm dan nog toe? Een heleboel, want iets wat mooi is en tot op het bot ontroert kan niet genoeg de hemel in worden geprezen.
De documentaire die vorig jaar in vier delen werd uitgezonden door de NTR wordt echt niet nog even dunnetjes overgedaan. Wat er allemaal mis en ook goed ging, komt zeker aan bod, maar het accent zit in de twee uur van het avondvullende progamma vooral achter de schermen. In de eerste helft wordt alle ellende nog eens vluchtig aangestipt. De fietsersbond die in alle staten was dat het Spaanse architectenduo het in hun botte hersens had gehaald om de fietsers aan weerszijde van de doorgang onder het museum te laten trappen. Het was uitgerekend dit omstreden plan waarmee de architecten hun opdracht binnensleepten. Directeur Ronald de Leeuw vindt het allemaal maar puriteinse calvinistische onzin. Het project duurt hem allemaal te lang en als hij bij uitstel haast afstel vreest pakt hij zijn biezen naar Wenen om plaats te maken voor de huidige baas Wim Pijbes. En dan was er nog eens de financiële strop die dreigde en de welstandscommissie van het Amsterdamse stadsdeel dat dwars ging liggen. De verbouwing van het majestueuze gebouw van Pierre Cuypers, die ook het Centraal Station ontwierp, ging niet bepaald van een leien dakje. In de tweede helft wordt met deze kennis in het achterhoofd de verdieping opgezocht.
