Filmtotaal Recensie
Regie: Michael Haneke | Cast: Daniel Auteuil (Georges), Juliette Binoche (Anne), Maurice Bénichou (Majid), Lester Makedonsky (Pierrot), Walid Afkir (Majid's zoon), Annie Girardot (Georges' moeder), Bernard Le Coq (Georges' chef) | Speelduur: 117 min.
Een goede film van Michael Haneke achtervolgt je en grijpt zich vast in je herinnering. Een slechte waarschijnlijk ook, maar dan moet de Oostenrijkse meester er eerst eentje maken. Dat is hem weer niet gelukt. Caché sluit naadloos aan bij zijn voorgaande werk, waarin hij de mens op pijnlijke wijze blootlegt en hem ontdoet van de broze laag die wij beschaving of moreel besef noemen. Dat Haneke 'schon wieder' een verontrustende film aflevert, mag geen verrassing heten, want de aard van de mens is in zijn ogen nog steeds niet fraai. Hij staat al jaren bekend als een regisseur die shockerende films aflevert (denk aan Funny Games, Der Siebente Kontinent of La Pianiste), maar daar wordt zijn imposante oeuvre ernstig tekort mee gedaan. Haneke is geen sensatiezoeker en heeft absoluut wat te zeggen. Als één regisseur keer op keer zijn persoonlijke visie uitdraagt en zich niet laat manipuleren, is het Haneke wel. Iemand die geschoold is in de psychologie en filosofie en pas op zijn zevenenveertigste zijn eerste film maakte, is niet uit op effectbejag. Haneke heeft jaren naar de mens gekeken, is daar pessimistisch van geworden en heeft er akelige, maar prachtige films over gemaakt.
Interviews met de filmmaker leren dat zijn films vooral over zijn eigen angsten gaan. Zo is hij onder meer bang voor het buitensporige geweld in de maatschappij en voor het egoïsme dat hij in de mens ontwaart. Volgens hem is de mens uit zelfbehoud tot alles in staat. Caché speelt op veel niveaus in op deze angsten. Het meest zichtbaar is het thrillerplot waarin Georges, presentator van een boekenprogramma, en zijn vrouw Anne geterroriseerd worden door een onbekende die hen gadeslaat en videobanden stuurt met opnames van hun huis. Het drijft Georges en Anne langzaam tot waanzin en uiteindelijk de kijker ook, want het mysterie blijft goed verborgen en de té subtiele slotscène maakt het raadsel er alleen maar verwarrender op. Toch is het thrillerelement slechts een bonus bij de film, een extraatje. Caché ('verborgen') gaat met name om dingen die niet te zien zijn. Haat, schuld en verantwoordelijkheid zijn daarvan de belangrijkste. Georges wordt geconfronteerd met iets wat hij verdrongen heeft en is niet van plan om zijn vooraanstaande leventje in gevaar te brengen door het op te rakelen.
