Een rondreizende zanger krijgt 's nachts pech krijgt midden in de verlaten velden. Hij wordt opgevangen door Bartel, de psychologisch labiele eigenaar van een afgelegen en uitgestorven herberg.
Regie: Fabrice Du Welz | Cast: Laurent Lucas (Marc Stevens), Jackie Berroyer (Paul Bartel), Philippe Nahon (Robert Orton), Jean-Luc Couchard (Boris), e.a. | Duur: 94 min.
Calvaire of Ordeal, zoals de Engelse titel luidt, betekent zoiets als beproeving of lijdensweg. En dat het om een lijdensweg gaat wordt gelijk al in de eerste scène duidelijk: we zien Marc Stevens, zanger van romantische levensliedjes, optreden in een bejaardenhuis waar hij als knappe jongeling een zaaltje met oudjes in vervoering brengt. Een ronduit trieste vertoning waarbij hij zich na afloop van zijn act ook nog eens moet weren tegen de avances van een bejaarde vrouw. Van Marcs reflectie in de make-up spiegel is af te lezen dat hij zich het artiestenbestaan duidelijk anders had voorgesteld. Dit treurige en beklagenswaardig bestaan heeft deze charmezanger toch niet verdiend? Dat dit alles in geen vergelijking staat met de lijdensweg die hem nog te wachten staat weet hij dan nog niet
Na zijn optreden reist Marc af naar zijn volgende schnabbel, ergens in het zuiden van het land. Onderweg neemt hij echter een verkeerde afslag en verdwaalt. Het wordt donker en begint te regen en tot overmaat van ramp slaat de motor van zijn bus af en weigert verder iedere dienst. Daar, in het donker en in de regen, ontmoet Marc een jongeman, overduidelijk het product van vele generaties inteelt, die hem begeleidt naar een vervallen herberg in het bos, waar hij de nacht doorbrengt. De herbergier, Bartel, blijkt een beetje rare maar vriendelijke man te zijn die al even de moeite genomen heeft om met z'n oude tractortje de bus van Marc op te halen. Bartel is helemaal in zijn sas als hij er achter komt dat Marc een artiest is. Ik ben namelijk ook artiest... of dat was ik" zegt hij, "ik was komiek". En inderdaad, dat wil je best aannemen want soms vertoont de man een behoorlijke gelijkenis met Urbanus. Wanneer Marc besluit om een stevige ochtendwandeling te maken moet hij beloven niet naar het dorp te gaan. De dorpelingen zijn niet zo als wij vertrouwt Bartel hem toe, "het zijn geen artiesten". Marc belooft het.
