Dax Shepard, vooral bekend als acteur uit onder andere Idiocracy en Employee of the Month, heeft twee liefdes: autos en Kristen Bell. Met Hit & Run, zijn tweede speelfilm als schrijver en (co)regisseur, combineert hij beide. Shepard speelt Charlie Bronson, een ex-crimineel die de veiligheid van het getuigebeschermingsprogramma achter zich laat om samen met zijn vriendin Annie naar Los Angeles te reizen, op zoek naar haar droombaan. De rustig bedoelde tocht wordt al snel een chaos als Annies ex-vriend Gil en Charlies voormalige handlangers hen achterna komen.
From the guys who watched The Hangover, staat er op de filmposter, en die invloed is te merken. Hit & Run doet namelijk erg zijn best om dezelfde grove toon aan te slaan. Het probleem is alleen dat Shepard duidelijk ook naar andere films heeft gekeken. Hij lijkt maar niet te kunnen besluiten of hij een romantische, actievolle of schunnige komedie wil maken. Dat het mogelijk is verschillende genres te combineren hebben films uit de stal van Judd Apatow als The 40 Year Old Virgin, Superbad en Pineapple Express wel bewezen, maar dat niveau wordt nergens gehaald. Door de inconsistente toon slaat veel van de humor dood. Grappen zijn vaak misplaatst, leuk bedoelde dialogen gaan te lang door zonder een punt te maken en tegenover iedere geslaagde grap staan er wel een paar die niet aankomen.
Voor de invulling van de cast komen veel van Shepards vrienden en oud-collegas opdraven. Ook al worden de personages na overwegend leuke introducties niet veel verder uitgewerkt, de acteurs hebben duidelijk veel plezier met elkaar en hun rollen. Dat is vooral goed aan de bijrollen te zien. Die zijn, zoals vaker voor komedies geldt, het leukst. Chenoweth zet haar personage uit de tv-serie Glee als brutaaltje met een liefde voor verdovende middelen lekker door als Annies baas, terwijl Cooper en Rosenbaum juist tegen hun gebruikelijke types in spelen. Rosenbaum is aalglad als Annies ex die haar koste wat kost terug wil en crimineel Cooper achter hen aanstuurt. Beiden zijn op het eerste gezicht onherkenbaar in hun rollen. Cooper door zijn maffe dreadlocks, en Rosenbaum, na bijna tien jaar Smallville, door de aanwezigheid van überhaupt een haardos. Coopers introductiescène zal vooral goed vallen bij dierenliefhebbers.
Tussen al deze kleurrijke figuren steken Bell en Shepard maar flets af. Bell is een frisse verschijning, maar heeft ondanks alle aandacht voor haar personage niet veel te doen, behalve reageren op alle gekkigheid om haar heen. Shepard zelf is de zwakste schakel van de cast. Ondanks alle achtergrond en conflicten voor Charlie, brengt zijn vlakke spel hem nergens tot leven. Of het om een ruzie met Annie of een beschieting gaat, hij speelt het allemaal met dezelfde schijnbaar onverschillige houding. Desondanks overtuigen Shepard en Bell wel als koppel. Door hun prettige manier van omgaan en kleine liefkozingen en plagerijtjes is het goed te zien dat de twee ook buiten de set een stel zijn. Deze kleine momentjes maken hun personages en hun acties geloofwaardig, en geven het verhaal een hart.
Ondanks Shepards rommelige script en regie zijn de passie en het plezier waarmee Hit & Run gemaakt is duidelijk zichtbaar en dat werkt aanstekelijk. Ook al zijn niet alle grappen geslaagd, er valt door het hoge aantal voldoende te lachen. Daarnaast houden een aantal autoachtervolgingen de vaart er lekker in. Dit alles maakt van Hit & Run een wat wisselvallig, maar wel vermakelijk tussendoortje.
