Critici zijn doorgaans erg dol op vergelijken, wat ze door kunstenaars zelden in dank wordt afgenomen. Het is echter haast ondoenlijk om nog met iets origineels op de proppen te komen. Soms schreeuwt een film dan ook om een vergelijking, al is het maar om aan te geven hoe het moet en vooral hoe het niet moet. Het uitgangspunt van Trois Mondes van de Franse filmmaakster Catherine Corsini blinkt niet bepaald uit in originaliteit. Drie mensen, met een compleet verschillende achtergrond en uit uiteenlopende milieus worden door een dramatische gebeurtenis naar elkaar toe gedreven. Het concept doet sterk denken aan het ijzingwekkend schrijnende House of Sand and Fog. In het voor drie Oscars genomineerde drama zorgde de gedwongen verkoop van een huis voor veel ellende voor de bewoonster, de toekomstige koper en een politieagent. Anders dan bij mozaïekfilms als Crash en Magnolia is het één enkele gebeurtenis die het verhaal opstart.
Bij Corsini is de alles verbindende factor al in de eerste minuten duidelijk, al ruimt ze onnodige tijd in voor het introduceren van de hoofdpersonen. De zwangere Juliette kijkt op een avond uit het raam van haar Parijse appartement en ziet hoe autohandelaar Al de echtgenoot van de Oost-Europese Vera aanrijdt. Na kort te zijn uitgestapt nemen Al en zijn vrienden de benen en laten de man bewusteloos achter. Juliette zoekt contact met de familie van het slachtoffer die met veel onbeantwoorde vragen zit. Er ontstaat een hechte band tussen Juliette en Vera die zich zelfs buiten de ziekenhuismuren voortzet. Als Al op een middag zijn gezicht laat zien besluit Juliette hem te volgen en te confronteren met zijn daad. Met haar bemoeizuchtige barmhartige instelling stort Juliette een stortvloed aan ellende over zichzelf en haar omgeving uit.
De drie werelden waar de titel van dit rommelige Franse drama naar verwijst worden met een overdaad aan details ingekleurd. Vooral het leven van Al wordt met de nodige toestanden en hordes omgeven. De jongen van eenvoudige afkomst heeft net het autobedrijf van zijn rijke aanstaande schoonvader overgenomen, maar weet ook heel goed dat hij eigenlijk voor een dubbeltje is geboren. Schoonpapa houdt er daarnaast duistere dealtjes op na en Al licht zijn verloofde niet in over het ongeval. Vera is een legale immigrante die elk dubbeltje moet omdraaien en nog steeds niet voor vol wordt aangezien. Juliette, tot slot, kibbelt op haar beurt met haar vriendje over waar ze moeten gaan wonen en gaat gebukt onder een gebrek aan communicatie binnen haar relatie. Corsini, wellicht het bekendst van het Kirstin Scott Thomas-vehikel Partir laat geen enkel detail onbenut. Dit wordt voornamelijk storend in de finale, waarin werkelijk alles wordt aangegrepen om het dramatische gehalte nog wat meer op te krikken. De subtiliteit is ver te zoeken, wat zorgt voor een plot dat overloopt van complicerende omstandigheden en waarin de personages voortdurend naar lucht happen.
Er is al een overdaad aan plotelementen, maar Corsini werpt door de intense interactie van haar drie hoofdpersonen zo mogelijk nog meer problemen op. Dit komt de geloofwaardigheid niet ten goede. Daar komt bij dat de personages volledig impulsief en uit eigen belang handelen, ook al willen ze dit niet altijd toegeven. Corsini scoort echter punten met de casting. Hoe onwaarschijnlijk en vergezocht de ellende die de personages in Trois Mondes te verstouwen krijgen ook is, op het intense spel van met name Clotilde Hesme en Dardennes-actrice Arta Dobroshi valt weinig af te dingen. Ze krijgen alleen teleurstellend weinig ruimte om hun personages diepgang mee te geven. Corsini doseert en motiveert niet, wat tot gevolg heeft dat gebeurtenissen en emoties nauwelijks op de kijker kunnen inwerken. Ze geeft de personages, bij wie impulsiviteit en kortetermijndenken prevaleren, niet de gelegenheid om enige (zelf)reflectie toe te passen. Trois Mondes is een achtbaanrit en in feite een actiefilm vermomd als drama.
