Filmtotaal Recensie
Regie: Catherine Corsini | Cast: Clotilde Hesme (Juliette), Raphaël Personnaz (Al), Arta Dobroshi (Vera), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2012
Critici zijn doorgaans erg dol op vergelijken, wat ze door kunstenaars zelden in dank wordt afgenomen. Het is echter haast ondoenlijk om nog met iets origineels op de proppen te komen. Soms schreeuwt een film dan ook om een vergelijking, al is het maar om aan te geven hoe het moet en vooral hoe het niet moet. Het uitgangspunt van Trois Mondes van de Franse filmmaakster Catherine Corsini blinkt niet bepaald uit in originaliteit. Drie mensen, met een compleet verschillende achtergrond en uit uiteenlopende milieus worden door een dramatische gebeurtenis naar elkaar toe gedreven. Het concept doet sterk denken aan het ijzingwekkend schrijnende House of Sand and Fog. In het voor drie Oscars genomineerde drama zorgde de gedwongen verkoop van een huis voor veel ellende voor de bewoonster, de toekomstige koper en een politieagent. Anders dan bij mozaïekfilms als Crash en Magnolia is het één enkele gebeurtenis die het verhaal opstart.
Bij Corsini is de alles verbindende factor al in de eerste minuten duidelijk, al ruimt ze onnodige tijd in voor het introduceren van de hoofdpersonen. De zwangere Juliette kijkt op een avond uit het raam van haar Parijse appartement en ziet hoe autohandelaar Al de echtgenoot van de Oost-Europese Vera aanrijdt. Na kort te zijn uitgestapt nemen Al en zijn vrienden de benen en laten de man bewusteloos achter. Juliette zoekt contact met de familie van het slachtoffer die met veel onbeantwoorde vragen zit. Er ontstaat een hechte band tussen Juliette en Vera die zich zelfs buiten de ziekenhuismuren voortzet. Als Al op een middag zijn gezicht laat zien besluit Juliette hem te volgen en te confronteren met zijn daad. Met haar bemoeizuchtige barmhartige instelling stort Juliette een stortvloed aan ellende over zichzelf en haar omgeving uit.
